25/10/2013

10η μέρα, του Βασίλη Μαζωμένου

10η μέρα, του Βασίλη Μαζωμένου

Η Horme pictures και η X-ratedπαρουσιάζουν, με την υποστήριξη Ε.Κ.Κ. & Ε.Ρ.Τ. την ταινία του Βασίλη Μαζωμένου με τίτλο «10η μέρα», από την Πέμπτη 7 Νοεμβρίου 2013. Η ταινία θα κυκλοφορήσει αποκλειστικά στην Ταινιοθήκη της Ελλάδος.

Η ταινία που έκανε την παγκόσμια πρεμιέρα της στο Montreal World Film Festival το 2012, κέρδισε το Ειδικό βραβείο επιτροπής (Πανόραμα Ευρωπαϊκού κινηματογράφου το 2012, ) και είχε τρεις υποψηφιότητες βραβεία της Ελληνικής Ακαδημίας Κινηματογράφου.

Λίγα λόγια…
Ο Αλί, ένας Αφγανός μουσουλμάνος, ζει στην Αθήνα, μαζεύοντας παλιοσίδερα. Προσπαθεί να κατακτήσει το δυτικό όνειρο, ενώ περιβάλλεται από τις μνήμες της πατρίδας του, το ταξίδι του ως την Ευρώπη και τους «εφιάλτες» του.
Το σενάριο είναι βασισμένο σε πραγματική ιστορία.

Βραβεία
* Ειδικό βραβείο επιτροπής (Πανόραμα Ευρωπαϊκού κινηματογράφου 2012, ΕΛΛΑΔΑ)
* Παγκόσμια πρεμιέρα Montreal World Film Festival 2012, Canada)
* Διαγωνιστικό (Fantasporto International Film Festival 2013, Portugal)
* Διαγωνιστικό (London Greek Film Festival 2013, UK)
* Διαγωνιστικό (Cyprus International Film Festival 2013, Cyprus)
* Τρεις υποψηφιότητες στα βραβεία της Ελληνικής Ακαδημίας Κινηματογράφου




Εμφανίζονται: ALI HAIDARI, MAHDI GORBANI, HOSIN AHMADI και ΒΑΣΙΛΗΣ ΚΟΥΚΑΛΑΝΙ, ΙΟΛΗ ΔΗΜΗΤΡΙΟΥ , ΝΤΙΝΑ ΑΒΑΓΙΑΝΟΥ, ΝΙΚΟΣ ΑΡΒΑΝΙΤΗΣ, ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΠΑΝΑΓΙΩΤΟΥ, ΣΤΡΑΤΟΣ ΚΡΗΤΙΚΟΣ, ΛΕΩΝΙΔΑΣ ΔΟΥΡΑΜΑΝΗΣ Φωνή: ΒΑΣΙΛΗΣ ΚΟΥΚΑΛΑΝΙ

Έτος παραγωγής: 2012
Διάρκεια: 83΄

Τοποθεσία προβολών: Ταινιοθήκη της Ελλάδος, Ιερά Οδός και Μεγάλου Αλεξάνδρου, Κεραμεικός
Ημερομηνία: Από τις 7 Νοεμβρίου 2013

Επιπλέον, μια παράλληλη εκδήλωση με αφορμή την ταινία θα πραγματοποιηθεί  τη Δευτέρα 4/11, ώρα 19:00, στο Free Thinking Zone (Σκουφά 64 & Γριβαίων). Μεταναστευτικό, ξενοφοβία, ρατσισμός: μία συζήτηση με αφορμή την προβολή της ταινίας «10η μέρα».



Ανοίγουν τα σύνορα για χιλιάδες νόμιμους μετανάστες



Απλοποιούνται οι διαδικασίες για τη χορήγηση αδειών διαμονής. "Διαβατήριο" για 358.000 νόμιμους αλλοδαπούς που θέλουν να κινηθούν προς άλλες χώρες της Ε.Ε. Νέος μεταναστευτικός κώδικας: Ανοίγουν τα σύνορα για χιλιάδες νόμιμους μετανάστες ....


"Διαβατήριο" για να αναζητούν την τύχη τους εκτός Ελλάδας, δίνει σε 358.000 νόμιμους αλλοδαπούς, ο κώδικας μεταναστευτικής πολιτικής που παρουσιάστηκε σήμερα από την ηγεσία του Υπουργείου Εσωτερικών. 


Τόσοι εκτιμάται ότι είναι οι κάτοχοι μακρόχρονων εθνικών αδειών παραμονής, που μπορούν να τις αλλάξουν σε ευρωπαϊκές άδειες επί μακρόν διαμένοντος, αποκτώντας το δικαίωμα να ζήσουν και να δουλέψουν σε οποιαδήποτε χώρα της Ευρωπαϊκής Ένωσης. 


Συγκεκριμένα, ο Νέος Μεταναστευτικός Κώδικας που παρουσίασε τη Δευτέρα σε συνέντευξη Τύπου η πολιτική ηγεσία του υπουργείου Εσωτερικών, προβλέπει απλοποίηση των διαδικασιών για τη χορήγηση αδειών διαμονής, με μείωση των απαιτούμενων δικαιολογητικών κατά 20. 


Ιθαγένεια στα 18 για τα παιδιά των νόμιμων μεταναστών επί μακρόν διαμενόντων, χωρίς ανανέωση ανά πενταετία 


Ο αναπληρωτής υπουργός Εσωτερικών Λεωνίδας Γρηγοράκος ανέφερε ότι με τη νέα νομοθετική πρωτοβουλία θα δίνεται άδεια παραμονής στα παιδιά των νόμιμων μεταναστών επί μακρόν διαμενόντων. 


Όταν αυτά φθάνουν στην ηλικία των 18, θα μπορούν να καταθέτουν τα απαιτούμενα δικαιολογητικά, προκειμένου να ενεργοποιηθεί η διαδικασία για τη χορήγηση ιθαγένειας. 


Επίσης, με τη χορήγηση άδειας επί μακρόν διαμονής, οι νόμιμοι μετανάστες που βρίσκονται στην Ελλάδα θα έχουν τη δυνατότητα να ταξιδεύουν και σε άλλα κράτη της Ευρωπαϊκής Ένωσης. 


"Για πρώτη φορά η Ελλάδα αποκτά Μεταναστευτικό Κώδικα. Αντιμετωπίζουμε τα θέματα των μεταναστών δεύτερης γενιάς, στους οποίους παρέχουμε τα δικαιώματα των επί μακρών διαμενόντων στην Ελλάδα", είπε από την πλευρά του ο υπουργός Εσωτερικών Γιάννης Μιχελάκης. 


Με τον νέο κώδικα πάντως επιχειρείται μεταξύ άλλων η αποσύνδεση του ζητήματος των μεταναστών από δαιδαλώδεις γραφειοκρατικές διαδικασίες. 


Σε ενιαίο πλαίσιο όλες οι διατάξεις 


Για πρώτη φορά μπαίνουν σε ένα ενιαίο πλαίσιο, οι 20 νόμοι, τα 6 Προεδρικά Διατάγματα και οι 42 κανονιστικές πράξεις που αφορούν στη νομιμοποίηση και στην ανανέωση των αδειών διαμονής των αλλοδαπών. 


Μειώνονται οι 50 διαφορετικές άδειες διαμονής σε 19, με βασικότερη την επί μακρόν διαμένοντος. Επιπλέον οι άδειες εργασίας κατηγοριοποιούνται από 4 σε 1. Με αυτόν τον τρόπο, η γραφειοκρατία για την ανανέωσή τους περιορίζεται, αφού περισσότερα από 20 δικαιολογητικά καταργούνται. 


Καινοτομίες σχεδίου κώδικα μετανάστευσης και κοινωνικής ένταξης  


Ευνοϊκότερα αντιμετωπίζονται και τα παιδιά των μεταναστών. Όταν συμπληρώνουν τα 18 χρόνια παίρνουν απευθείας την άδεια επί μακρόν διαμένοντος, χωρίς να χρειάζεται να την ανανεώνουν κάθε πενταετία. Έτσι ξεπερνιέται το πρόβλημα της ιθαγένειας, την οποία βέβαια θα μπορούν να αποκτούν όταν πληρούν τα υπόλοιπα κριτήρια, όπως αναφέρει ρεπορτάζ του ANT1. 


Με φαστ-τρακ διαδικασίες θα χορηγούνται άδειες σε όσους κάνουν επενδύσεις άνω των €250.000, αγοράζοντας σπίτια αλλά και εμπορικά ακίνητα. 


Οι επενδυτές υποχρεώνονται να αποδείξουν ότι το συγκεκριμένο κεφάλαιο βρίσκεται ήδη στη χώρα μας, καταθέτοντας μαζί με τα υπόλοιπα δικαιολογητικά δίγραμμη τραπεζική επιταγή. Το συγκεκριμένο πλαίσιο επεκτείνεται και στους συνεργάτες στρατηγικών επενδυτών, οι οποίοι αποκτούν δικαίωμα νόμιμης διαμονής και εργασίας. 


Πηγή: Ανοίγουν τα σύνορα για χιλιάδες νόμιμους μετανάστες

Θεός και σκουπιδάκι: Όσα μου έμαθε η μανιοκατάθλιψη (μια προσωπική μαρτυρία)

Είμαι μανιοκαταθλιπτική. Γράφω αυτό το κείμενο για να βοηθήσω κάποιον άλλον σε αντίστοιχη κατάσταση. Να του πω: Μπορεί τώρα τίποτα να μη σου δίνει χαρά και ο θάνατος να μοιάζει η μόνη λύση. Όλο αυτό όμως θα περάσει. 

της Αριάδνης Λουκάκου



Η Kay Redfield Jamison είναι καθηγήτρια ψυχιατρικής στο Johns Hopkins School of Medicine, αναγνωρισμένη παγκοσμίως αυθεντία σε θέματα μανιοκατάθλιψης και μανιοκαταθλιπτική η ίδια. Το βιβλίο της «An Unquiet Mind» είναι μια συγκλονιστική προσωπική μαρτυρία της δικής της μάχης με τη μανιοκατάθλιψη. «Διατηρώ πολύ σοβαρές επιφυλάξεις για το αν μπορεί κανείς να κατανοήσει πραγματικά αυτή την ασθένεια, αν δεν υποφέρει ο ίδιος από αυτή», γράφει.

Εγώ νομίζω ότι μπορώ να την κατανοήσω. Είμαι μανιοκαταθλιπτική. Βέβαια, τώρα πια, δεν χρησιμοποιούν τον όρο μανιοκατάθλιψη. Έχει αντικατασταθεί με τον λιγότερο τρομακτικό (και ίσως περισσότερο ακριβή) όρο διπολική διαταραχή (bipolar disorder). Πρόκειται για μια ψυχική διαταραχή που επηρεάζει τη διάθεση. Επηρεάζει τη ζωή σου και αυτή των γύρω σου, επηρεάζει τις σχέσεις σου, τη δουλειά σου, το σώμα σου, την υγεία σου. Απειλεί τη ζωή σου. Η μανιοκατάθλιψη είναι από τις ασθένειες με τα υψηλότερα ποσοστά θνησιμότητας στις νεαρές ηλικίες παγκοσμίως. Αυτοκτονίες όταν είσαι down, ατυχήματα όταν είσαι high.

«Η βοήθεια που θα λάβεις και η επικοινωνία που θα έχεις με τον θεραπευτή σου, είτε αυτός είναι γιατρός είτε ψυχοθεραπευτής, είναι πάρα πολύ σημαντική. Μπορεί να σε σώσει, αλλά μπορεί και να σε καταστρέψει». 

Τα καλά νέα είναι ότι αντιμετωπίζεται φαρμακευτικά. Μπορείς να ζήσεις μια απόλυτα φυσιολογική ζωή, αρκεί να παίρνεις τα φάρμακά σου. Χωρίς σοβαρές παρενέργειες σημειωτέον. Τα κακά νέα είναι ότι πολλές φορές δεν θες να την αντιμετωπίσεις φαρμακευτικά. Για την ακρίβεια, όχι απλώς δεν θες, θες –αντίθετα– να κρυφτείς από αυτούς που σε καταλαβαίνουν και να τη ζήσεις ως το τέλος. Να την επιτείνεις. Τη μανία. Θες κι άλλο, θες λίγο ακόμα. Εγώ, όσες φορές έχω πάθει μανία, έχω τσακωθεί με όλο μου το περιβάλλον, γιατί αισθάνομαι ότι είμαι καλά, πολύ καλά, πάρα πολύ καλά, ότι το ελέγχω απόλυτα και αρνούμαι να πάρω τηλέφωνο το γιατρό μου ή να πάρω τα φάρμακά μου. Το συναίσθημα είναι υπέροχο, είναι μαγικό και δεν υπάρχει κανένα ναρκωτικό η επίδραση του οποίου να είναι έστω και κοντινή σε αυτό. Στην αρχή νιώθεις ευφορία, εγρήγορση, αισιοδοξία. Νιώθεις γεμάτος ενέργεια και χρειάζεσαι πολύ λιγότερες ώρες ύπνου, ενώ καταπιάνεσαι επιτυχώς με πολλά διαφορετικά πράγματα ταυτόχρονα. Το μυαλό σου τρέχει γρήγορα, όλα σου φαίνονται εύκολα, ενθουσιάζεσαι με τα πάντα, είσαι δημιουργικός, ευχάριστος, φλερτάρεις και μιλάς πολύ. Μέχρι εδώ όλα καλά. Αργά ή γρήγορα όμως, το κοντέρ πιάνει τα 200 και τα φρένα σπάνε. Και αφού κάνεις πράγματα επικίνδυνα, αφού πληγώσεις ανθρώπους που αγαπάς, καταστρέψεις σχέσεις, δουλειές κτλ, ξαφνικά κρασάρεις. Και σκέφτεσαι όλα αυτά που έλεγες και έκανες τότε που νόμιζες ότι είσαι θεός και τώρα νιώθεις ακριβώς το αντίθετο. Ένα σκουπιδάκι.

Όταν αρχίζει η κατάθλιψη ζητάω αμέσως βοήθεια. Όπως λέγαμε με μια φίλη που τραβάει τα ίδια, η κατάθλιψη της μανιοκατάθλιψης είναι άλλη πίστα. Τα αντικαταθλιπτικά δεν κάνουν τίποτα απολύτως. Ο καθένας τα βιώνει διαφορετικά αυτά τα πράγματα. Εγώ, σε περιόδους βαριάς κατάθλιψης, είμαι σχεδόν νεκρή. Κουλουριασμένη στο κρεββάτι, δεν τρώω, δεν κοιμάμαι παρά μόνο με ηρεμιστικά, φοβάμαι τα πάντα, φοβάμαι τον κόσμο, φοβάμαι να βγω έξω, πονάει όλο μου το σώμα, έχω τύψεις και ντρέπομαι για όλα, νιώθω άσχημη και χαζή. Η πλάκα είναι ότι όντως «χαζεύω». Το μυαλό μου κινείται αργά και οι σκέψεις μου μπλέκονται σε έναν ατέρμονο αρνητισμό που με αποτρέπει από τα πάντα. Η δημιουργικότητά μου χάνεται. Η πιο απλή κίνηση, η πιο απλή πράξη, γίνεται βουνό. Τίποτα δεν μου δίνει χαρά. Ο θάνατος μοιάζει η μόνη λύση. Ο βασικός λόγος που γράφω αυτό το κείμενο είναι για να βοηθήσω κάποιον άλλο, έστω και έναν, που βρίσκεται σε αντίστοιχη κατάσταση και να του πω κάτι πολύ απλό, αλλά πολύ σημαντικό. Θα περάσει. Πάντα περνάει.

Η μανιοκατάθλιψη είναι ύπουλη –μπορεί να κρυφτεί για ένα μεγάλο διάστημα και μετά να έρθει πάλι καβάλα στο άλογο. Στην πραγματικότητα δεν φεύγει ποτέ, απλώς κάνει κύκλους. Είναι χρόνια ασθένεια. Συνήθως εμφανίζεται λίγο πριν ή λίγο μετά τα 30, αν και μερικές φορές μπορεί να εμφανιστεί στην εφηβεία ή σε πολύ μεγαλύτερη ηλικία. Λένε, ότι μετά τα 50 αρχίζει να υποχωρεί και κάποια στιγμή φεύγει, μαζί με τη νεότητα. Πάντως, η θεραπεία δεν είναι για ένα διάστημα, αλλά για πάντα. Φυσικά προσαρμόζεται, είσαι καλύτερα μειώνεις τη δόση, είσαι χειρότερα παίρνεις κάτι ακόμα.

Πρέπει να έχεις έναν πάρα πολύ καλό γιατρό (ψυχίατρο, όχι ψυχολόγο) που να τον εμπιστεύεσαι απόλυτα και να μπορείς να του λες τα πάντα. Πολύ βασικό. Πρέπει να είσαι σε επικοινωνία, όχι συνεχή, αλλά σταθερή. Μπορεί να μην τον έχεις δει για δύο μήνες, αλλά αν ένα βράδυ δεν κοιμηθείς καθόλου, (μανία), πρέπει να τον πάρεις κατευθείαν τηλέφωνο. Έχεις πάντα το κινητό του κι ας μην το χρησιμοποιήσεις ποτέ. (Θα το χρησιμοποιήσεις). Συνήθως παίρνεις ένα κοκτέιλ φαρμάκων, αφού το αντικαταθλιπτικό σε ανεβάζει και μπορεί να σου προκαλέσει μανία κι αυτό που σε ηρεμεί μπορεί να σε ρίξει στην κατάθλιψη.

«Αν μου έλεγε κανείς ότι θα μπορούσα να ζήσω τη ζωή μου, από τα 26 μου μέχρι σήμερα χωρίς να έχω αρρωστήσει, θα το σκεφτόμουν πολύ σοβαρά. Γιατί, ενώ υπέφερα πολύ, έγινα καλύτερος άνθρωπος. Νιώθω ευγνωμοσύνη γι’ αυτό το ”ταξίδι”». 

Ο τελευταίος μου γιατρός, ο τρίτος στη σειρά, είναι κορυφαίος. Την πρώτη φορά που πήγα, high as a kite, μου έδωσε μια σειρά από φάρμακα. Αν θυμάμαι καλά, έπρεπε να παίρνω έξι διαφορετικά χάπια μέσα στη διάρκεια της μέρας. Εγώ σιχαίνομαι τα φάρμακα, δεν παίρνω ούτε ασπιρίνη. Φρίκαρα. Άλλωστε ήμουν ήδη φρικαρισμένη, άυπνη επί μέρες, πτώμα και τσακωμένη με το σύμπαν. Του λέω: «Τόσα πολλά;» και μου απαντάει ατάραχος: «Πώς φαίνεται ότι δεν ξέρεις να μαγειρεύεις». «Ξέρω!», αναφώνησα προσβεβλημένη, γιατί όταν είσαι χάι τα ξέρεις όλα. «Ωραία», μου λέει. «Και πώς κάνεις το βραστό; Ρίχνεις το κρέας στο νερό και το αφήνεις να βράσει; Δεν θα βάλεις κρεμμυδάκι; Πατατούλα, καρότο; Καρυκεύματα;». Με έπεισε, με ηρέμησε και ξεκίνησα να τα κουμπώνω. Ένιωσα αμέσως καλύτερα. Τώρα, ένα χρόνο μετά, παίρνω το ένα δέκατο από αυτά που μου έδωσε τότε και θα συνεχίσω να το παίρνω μέχρι να μου πει να το αλλάξω. Τον εμπιστεύομαι απόλυτα. Νιώθω μια χαρά. Κανονική. Όπως πριν αρρωστήσω. Στεναχωριέμαι, χαίρομαι, πέφτω, ανεβαίνω, όπως όλοι. Όταν υποστώ ένα σοκ, κλονίζομαι. Όπως όλοι. Το εκκρεμές μου σταμάτησε να γυρνάει σαν τρελό, διανύει τώρα τη σωστή απόσταση. Μετά από 12 χρόνια φριχτής ταλαιπωρίας, νιώθω επιτέλους αισιόδοξη. Νομίζω ότι είμαι σε καλό δρόμο.

Μέχρι να φτάσω σ’ αυτό το σημείο, έχω αλλάξει τρεις ψυχιάτρους και τρεις ψυχολόγους. Η πρώτη μου ψυχολόγος ήταν μια πανάκριβη κυρία μεγάλης ηλικίας γαλλοσπουδασμένη και υπέρμαχος της ψυχαναλυτικής ψυχοθεραπείας. Επί δύο χρόνια προσπαθούσε να με πείσει ότι δεν έχω τίποτα, εκτός από ένα φουσκωμένο εγώ, που θέλει να τραβάει την προσοχή. Μάταια της έλεγα ότι δεν μπορώ να αναπνεύσω από την κατάθλιψη, ότι δεν μπορώ να κάνω τίποτα, ότι υπάρχει αυτή η ασθένεια στην ευρύτερη οικογένειά μου. Ήταν ανένδοτη. Δεν ήθελε να πάρω φάρμακα και ψάχναμε μαζί στα όνειρά μου και στην παιδική μου ηλικία για μια λύση. Δυστυχώς γι’ αυτήν, είχα την τύχη να έχω μια πάρα πολύ ευτυχισμένη παιδική ηλικία. Αφού είδα και απόειδα, σταμάτησα να πηγαίνω. Έχασα δύο χρόνια από τη ζωή μου και πάρα πολλά λεφτά. Τον δεύτερο ψυχίατρο, στον οποίο πήγα για ένα χρόνο, κανονικά θα έπρεπε να τον καταγγείλω στον ιατρικό σύλλογο. Θέλω να πω με αυτά, ότι η βοήθεια που θα λάβεις και η επικοινωνία που θα έχεις με τον θεραπευτή σου, είτε αυτός είναι γιατρός είτε ψυχοθεραπευτής, είναι πάρα πολύ σημαντική. Μπορεί να σε σώσει, αλλά μπορεί και να σε καταστρέψει. Ο ψυχίατρος είναι υποχρεωτικός. Ο ψυχολόγος προαιρετικός, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι είναι λιγότερο σημαντικός. Όμως, η φαρμακευτική αγωγή είναι απαραίτητη.

«Δεν φοβάμαι πια, ούτε ντρέπομαι. Έμαθα επιτέλους ότι δεν είμαι ούτε θεός, ούτε σκουπιδάκι. Είμαι εγώ και όταν νιώθω χαρούμενη και δυνατή, και όταν νιώθω αδύναμη και θλιμμένη». 

Η μανιοκατάθλιψη είναι πολύ δύσκολη στη διάγνωση, παίρνει πολλές διαφορετικές μορφές, έχει πολλά διαφορετικά συμπτώματα, τρομερές διαβαθμίσεις και δεν υπάρχει κάποια εξέταση αιματολογική, εγκεφαλογράφημα κτλ που να μπορεί να την εντοπίσει. Συχνά θεωρούν ότι έχεις κατάθλιψη και σου δίνουν αντικαταθλιπτικά, τα οποία σε πετάνε στον αέρα. Έχω γνωρίσει πολλούς ανθρώπους με το ίδιο πρόβλημα. Κανένας μας δεν έχει ακριβώς τα ίδια συμπτώματα. Άλλοι έχουν πιο έντονες μανίες και άλλοι πιο βαριές καταθλίψεις. Κάποιοι είναι ικανοί να πετάξουν μια ολόκληρη περιουσία σε μια βραδιά στο καζίνο και άλλοι μπορούν να κλειστούν επί μια εβδομάδα σπίτι τους χωρίς φαγητό και ύπνο γράφοντας ή ζωγραφίζοντας, μέχρι να ξεπεράσουν τα όριά τους και να καταρρεύσουν. Στην κατάθλιψη, κάποιοι κλαίνε όλη μέρα, δεν τρώνε και δεν κοιμούνται, ενώ άλλοι κοιμούνται ατέλειωτες ώρες και τρώνε ό,τι βρουν μπροστά τους. Περιττό να πω ότι αυτές οι ακραίες διακυμάνσεις οδηγούν και σε ακραίες αυξομειώσεις βάρους (εγώ έχω ανεβοκατέβει 20 κιλά σε διάστημα έξι μηνών και αυτό πάνω από μια φορά). Η λίμπιντο ανεβοκατεβαίνει μαζί με τη διάθεση. Στην κατάθλιψη απλά δεν υπάρχει, στη μανία είναι ασυγκράτητη. Πολλοί υποφέρουν από αυτή την αρρώστια, χωρίς να το ξέρουν και μαζί τους υποφέρουν και οι δικοί τους. Ένας μεγάλος αριθμός ατόμων εθισμένων σε διάφορες ουσίες έχει αυτό το πρόβλημα. Πολλοί αλκοολικοί πίνουν γιατί έχουν μανιοκατάθλιψη. Το πρόβλημά τους δεν είναι ο αλκοολισμός. Σε αυτόν οδηγούνται επειδή υποφέρουν.

Μια από τις σπουδαιότερες ανακαλύψεις, στον τομέα της ιατρικής στον εικοστό αιώνα, ήταν η θεραπευτική δράση του λιθίου στην αντιμετώπιση της μανιοκατάθλιψης. Έγινε, και αυτή, τυχαία. Ένας φίλος ψυχίατρος έλεγε ότι αν είχε ανακαλυφθεί λίγο νωρίτερα, ο Χέμινγουέι δεν θα είχε αυτοκτονήσει. Ούτε η Βιρτζίνια Γουλφ. Μεγάλοι συγγραφείς, ποιητές, μουσικοί, ηθοποιοί και καλλιτέχνες πάσχουν από την ασθένεια αυτή. Ο Λέοναρντ Κοέν έχει πει ότι προσπαθεί να ζει χωρίς φάρμακα για να μην περιορίζει τη δημιουργικότητά του. Περνάει όμως μεγάλα διαστήματα απομονωμένος, παλεύοντας με μια απέραντη θλίψη. Όταν βγαίνει από αυτήν, μας προσφέρει τους καρπούς της. Ο Στίβεν Φράι, μετά από μια αποτυχημένη απόπειρα αυτοκτονίας, γύρισε ένα υπέροχο ντοκιμαντέρ για το BBC με τίτλο «The secret life of the manic depressive». Μίλησε με πολλούς διάσημους του Χόλιγουντ που υποφέρουν από αυτήν την αρρώστια, όπως τον Ρίτσαρντ Ντρέιφους και την Κάρι Φίσερ, αλλά μίλησε πολύ και για τη δική του εμπειρία. Λένε ότι ο Ναπολέων ήταν μανιοκαταθλιπτικός. Και ο Λεονάρντο Ντα Βίντσι. Δεν μπορούμε να το γνωρίζουμε με βεβαιότητα. Πάντως ο Τσόρτσιλ ήταν σίγουρα. Μια σειρά από επιφανείς ανθρώπους της τέχνης, της πολιτικής και της επιστήμης παλεύουν κρυφά ή φανερά με αυτή την αρρώστια. Η τελευταία που βγήκε να μιλήσει δημόσια γι’ αυτό είναι η Κάθριν Ζέτα Τζόουνς, με αφορμή την πρόσφατη νοσηλεία της. Στα του οίκου μας, μια από τις σημαντικότερες Ελληνίδες συγγραφείς, η Μαργαρίτα Καραπάνου έγραψε και μίλησε για αυτήν, πριν τον πρόωρο θάνατό της.

Η μανιοκατάθλιψη είναι ευχή και κατάρα. Σε ανεβάζει στον ουρανό και σε πετάει στα τάρταρα. Αν μου έλεγε κανείς, ότι θα μπορούσα να ζήσω τη ζωή μου, από τα 26 μου μέχρι σήμερα χωρίς να έχω αρρωστήσει, θα το σκεφτόμουν πολύ σοβαρά. Γιατί, ενώ υπέφερα πολύ, έγινα νομίζω καλύτερος άνθρωπος. Με μεγαλύτερη κατανόηση για την αδυναμία του άλλου και λιγότερη αλαζονεία. Αξιολογώ διαφορετικά τα σοβαρά από τα μη σοβαρά προβλήματα. Χαίρομαι όταν ξυπνάω το πρωί και νιώθω καλά. Δεν το θεωρώ πια δεδομένο. Έχω ανέβει πολύ ψηλά και έχω πέσει πολύ χαμηλά. Νιώθω ευγνωμοσύνη γι’ αυτό το «ταξίδι». Έχω χρέος απέναντι στον εαυτό μου και απέναντι σ’ αυτούς που μ’ αγαπάνε, τώρα που έχω πια καταλάβει τι μου συμβαίνει και πώς αντιμετωπίζεται, να είμαι καλά. Δεν φοβάμαι πια, ούτε ντρέπομαι. Έμαθα επιτέλους, ότι δεν είμαι ούτε θεός, ούτε σκουπιδάκι. Είμαι εγώ και όταν νιώθω χαρούμενη και δυνατή, και όταν νιώθω αδύναμη και θλιμμένη. Είμαι πάντα εγώ. Το στοίχημα τώρα είναι να μάθω να ισορροπώ ανάμεσα σε αυτούς τους δύο πόλους. Κι αυτό ισχύει για όλους μας, όχι μόνο για τους μανιοκαταθλιπτικούς.

 Πηγή : Andro.gr 

Παίζοντας με τη φωτιά στην Καμπούλ (ένα ντοκιμαντέρ που μπορείς να ενισχύσεις με crowdfunding)


Το πανεπιστήμιο της Καμπούλ αποδείχθηκε φιλόξενος χώρος για την Αννέτα Παπαθανασίου και την θεατρική της ομάδα, που αποφάσισε να διδάξει μία από τις σημαντικότερες αρχαίες τραγωδίες: την Αντιγόνη του Σοφοκλή.
Σε μία χώρα αφιλόξενη έως κι εχθρική για την γυναικεία ηθοποιία, που διώκεται ως προπατορικό αμάρτημα. Όσες επιδίδονται στην υποκριτική θεωρούνται ανήθικες, λίγο ως πολύ ως ασκούσες το αρχαιότερο επάγγελμα του κόσμου.
Η σκηνοθέτις και ηθοποιός αποφάσισε να μετουσιώσει την εμπειρία της από την αυστηρή κοινωνία τουΑφγανιστάν και με την ομάδα του Playing With Fire δημιούργησαν ένα ντοκιμαντέρ. Σε αυτό αφηγούνται τις δυσκολίες, τις οποίες αντιμετωπίζουν οι Αφγανές στην καθημερινότητά τους και ιδιαίτερα όταν εκείνες επιχειρούν ν’ ανοίξουν τα φτερά τους στην τέχνη.
Ταυτόχρονα εξιστορεί και τις δυσκολίες, που συνάντησε στην χρηματοδότηση του εγχειρήματός της, λόγω του κλεισίματος της ΕΡΤ, που το ξεπέρασε μέσω εναλλακτικών μορφών, όπως το crowd funding.
Η ταινία, πριν καν ολοκληρωθεί, είχε ήδη διακριθεί με το βραβείο του καλύτερου υπό ανάπτυξη εγχειρήματος του Ευρωπαϊκού Δικτύου Ντοκιμαντέρ, στη Θεσσαλονίκη τον Μάρτιο του 2013 (EDN-Doc OnAir Prize)
Για περισσσότερες πληροφορίες και για το πώς μπορείτε να συνεισφέρετε στο crowdfunding επισκεφθείτε τη σελίδα της ταινίας στο facebook

Μάνος Χατζιδάκις: "Εγώ πιστεύω σ' εκείνη την ελληνικότητα που εξαφανίζει τις διαφορές" (βίντεο)




«Το ελληνικό, τώρα: από την ώρα που μας βοηθάει η Ελλάς να γίνουμε άνθρωποι, με μια παγκοσμιότητα, πολύ καλώς. Από την ώρα που μας δίδει μια φουστανέλα και μας εμποδίζει να υπάρχουμε με τους άλλους συνανθρώπους, είναι αντιδραστικό. Αν αυτό που λέμε ελληνικό είναι εμπόδιο στο να ενωθούμε με έναν μαύρο, είναι καταδικαστέο. Αν, αντιθέτως, αυτό είναι βοηθητικό για να ενωθούμε με τους άλλους, είναι υπέροχο».

«Η έννοια του ελληνικού για πολλούς ανθρώπους έχει διαφορετική όψη. Εγώ πιστεύω σ' εκείνη την ελληνικότητα που εξαφανίζει τις διαφορές».

«Φυσικά, από κάπου ξεκινάμε. Όλοι ξεκινάμε και τις πρώτες λέξεις που ψελλίζουμε είναι της μάνας μας. Αλλά δεν μένουμε με τις τέσσερις λέξεις που μάθαμε απ' τη μάνα μας: πηγαίνουμε και μαθαίνουμε και μιλάμε και σκεπτόμαστε και ξαναμαθαίνουμε να μιλάμε και απορρίπτουμε σκέψεις και προχωράμε...»


Οι μετανάστες δεν είναι εξωγήινοι - “Μια προσωπική ματιά πίσω από τα συρματοπλέγματα ενός στρατοπέδου συγκέντρωσης”

του Μάρκου Ροκόπουλου, πηγή: barikat.gr
Άνθρωποι καθημερινοί και όλων των λογιών προσωπικότητες. Άλλους τους συμπαθείς και άλλους όχι, κάτι που ούτως ή άλλως συμβαίνει και στην καθημερινότητά μας. Άνθρωποι φιλότιμοι, ευχάριστοι και καλοπροαίρετοι, αλλά και αλλαζόνες, εγωιστές και κακόβουλοι. Όπως δηλαδή αυτοί που συναντά κανείς στη δουλειά του, στη σχολή του, στο σχολείο του, αλλά και ανάμεσα στους φίλους του, στους συγγενείς του ή στους απλούς γνωστούς του. Αυτοί είναι οι μετανάστες που ζουν στα στρατόπεδα συγκέντρωσης ή αλλιώς «κέντρα προαναχωρησιακής κράτησης αλλοδαπών». Νομίζουμε οτι αυτά τα κέντρα είναι προσωρινά. Αντίθετα, αυτά τα κέντρα ήρθαν για να μείνουν και μάλιστα θα αυξηθούν. Για κάποιους όμως αυτό συνιστά την καθημερινότητά τους και μέσα από την καθημερινότητα χτίζονται κοινωνίες.
Τα μονοπάτια του σκοτεινού ταξιδιού
Saher, 19, Αφγανιστάν: Στη χώρα του ξεκίνησε να σπουδάζει Πολιτικός Μηχανικός. Ερωτεύτηκε μια συνομήλική του. Όταν το έμαθε η οικογένεια της κοπέλας, ο Σαχέρ απέφυγε απόπειρα δολοφονίας εναντίον του κι έφυγε κυνηγημένος από τη χώρα του. Η φίλη του υπέστη ξυλοδαρμό από τον πατέρα της και τα μεγαλύτερα αδέρφια της, με αποτέλεσμα πολύ σοβαρά τραύματα στο κεφάλι και στο σώμα. Ο Σαχέρ κουβαλάει πάντα πάνω του μια φωτογραφία της. Συνελήφθη από την ελληνική αστυνομία όταν προσπάθησε να περάσει στην Ιταλία κρυμμένος σε μια νταλίκα που εκείνη την ώρα επιβιβαζόταν σε πλοίο.
Bobashir, 34, Ιρακινός Κουρδικής καταγωγής: Στο Ιράκ ήταν πετυχημένος έμπορος με οικονομική άνεση, αλλά και με ισχυρή δράση στον αγώνα για τη δημιουργία Κουρδικού κράτους. Άφησε τη χώρα του όταν άρχισε να στενεύει ο κλοιός γύρω του, καθώς ήταν στο στόχαστρο των τουρκικών και των ιρακινών αρχών. Η Ελλάδα αρνείται να δώσει πολιτικό άσυλο στον Μπομπασίρ, επειδή στο Ιράκ δεν είναι επισήμως καταζητούμενος.
Ahmed, 34, Συρία: Είχε μια καλή ζωή στη χώρα του κι εξίσου ευοίωνο μέλλον. Μετά από χρόνια σπουδών, κατάφερε σε σχετικά νεαρή ηλικία να γίνει καθηγητής στο πανεπιστήμιο της Δαμασκού. Λίγους μήνες αφού εκπλήρωσε το όνειρό του ξέσπασε ο εμφύλιος πόλεμος. Ο Αχμέντ αρνήθηκε να πάρει μέρος στον πόλεμο με κάποια από τις δύο πλευρές και επικηρύχθηκε ως λιποτάκτης, όπως και πολλοί άλλοι Σύροι που έχουν αναζητήσει καταφύγειο στην Ελλάδα. Η χώρα μας αποφάσισε να αφήσει ελεύθερους όλους τους Σύρους πρόσφυγες δίνοντάς τους εγγράφως δεκαπενθήμερη προθεσμία να εγκαταλείψουν τη χώρα μας. Η απόφαση αυτή, τους εξασφαλίζει σίγουρο μέλλον μόνο δεκαπέντε ημερών, αφού μετά τους οδηγεί ξανά στην «παρανομία» παρέχοντάς τους τις εξής επιλογές: δεν μπορούν να επιστρέψουν στη χώρα τους λόγω της εμπόλεμης κατάστασης, δεν μπορούν να παραμείνουν στην Ελλάδα για παραπάνω από 15 ημέρες, μετά το πέρας των οποίων μπορεί να συλληφθούν ξανά και να οδηγηθούν στα γνωστά στρατόπεδα και – τέλος - δεν μπορούν να φύγουν και από την Ελλάδα για άλλη ευρωπαϊκή χώρα καθώς εάν συλληφθούν εκεί, σύμφωνα με το «Δουβλίνο ΙΙ», θα πρέπει να «επιστραφούν» στη χώρα εισόδου, δηλαδή την Ελλάδα, όπου θα οδηγηθούν εκ  νέου σε στρατόπεδο κράτησης.
Murad, 28, Πακιστάν: Ζει τα τελευταία 10 χρόνια στην Ελλάδα. Έφυγε από τη χώρα του για οικονομικούς λόγους σε ηλικία 18 ετών. Έχοντας ζήσει όλα τα χρόνια της ενήλικης ζωής του στην Ελλάδα και έχοντας καταπιαστεί με διάφορες εργασίες, έχει πολλές ιστορίες να αφηγηθεί. Μιλάει άπταιστα ελληνικά και με κάθε ευκαιρία λέει πόσο αγαπάει τη χώρα μας, αλλά και πόσο περήφανος είναι που έχει εγκλιματιστεί πλήρως, κάνει παρέα με ντόπιους, ενώ και η φίλη του είναι Ελληνίδα. Έχει δουλέψει πολλά χρόνια ως οικοδόμος και την περίοδο προτού συλληφθεί δούλευε ως σερβιτόρος σε καφετέρια στο κέντρο της Αθήνας, όπου συχνάζουν Έλληνες, λέει με υπερηφάνια. Όνειρό του είναι να ανοίξει τη δική του καφετέρια.
Baral, 32, Αφγανιστάν: Ήρθε πριν 5 χρόνια στην Ελλάδα, όταν έφυγε από τη χώρα του κυνηγημένος από το καθεστώς των Ταλιμπάν. Αρνήθηκε να πάρει όπλο και να συστρατευτεί μαζί τους, χωρίς να εκφράσει κάποια άποψη υπέρ τους ή εναντίον τους. Για να έρθει στη χώρα μας πούλησε το σπίτι του ώστε να μπορέσει να πληρώσει στους δουλεμπόρους περίπου 5.000 ευρώ. Το ταξίδι του κράτησε τέσσερις μήνες. Έχει καταπιαστεί με όλες τις αγροτικές και κτηνοτροφικές εργασίες αυτά τα χρόνια, ενώ τα τελευταία 2 εργαζόταν αποκλειστικά σε μια φάρμα ενός μεγαλογαιοκτήμονα, ο οποίος είχε ορίσει τον Μπαράλ ως υπεύθυνο, όπως λέει με καμάρι. Όσο ο Μπαράλ κρατείται στο στρατόπεδο, ο εργοδότης του έφυγε απο τη ζωή και «οι γυναίκες και τα παιδιά δεν ξέρουν τις δουλειές», λέει, και συμπληρώνει «τα φρούτα θα σαπίσουν και τα ζώα θα πεινάσουν, κρίμα δεν είναι;» και εκείνη τη στιγμή βγάζει μια φωτογραφία από την τσέπη του, που απεικονίζει τον ίδιο να περιποιείται ένα άλογο.
Karim, 40, Παλαιστίνη: Έφυγε από τη χώρα του πριν 4 χρόνια, όταν αποφάσισε ότι ήρθε η ώρα να «παρατήσει τα όπλα» και να κάνει οικογένεια. Αναφέρει γεγονότα από εμπόλεμες καταστάσεις κι επισημαίνει: «αν θες οικογένεια πρέπει να φύγεις από την Παλαιστίνη, γιατί δε θέλεις να δεις τα παιδιά σου σκοτωμένα κάποια μέρα ούτε θέλεις να τα δεις να κρατάνε όπλα σε ηλικία 10 ετών ούτε θέλεις να τα αφήσεις ορφανά». Ο Καρίμ εργαζόταν σε ξενοδοχεία σε νησιά, αφού μιλάει καλά γαλλικά και ισπανικά. Βρέθηκε στο στρατόπεδο όταν τον σταμάτησε αστυνομία για έλεγχο στο δρόμο και - όπως αναφέρει - ενώ έδειξε χαρτί νόμιμης παραμονής στη χώρα, οι αστυνομικοί τού το έσκισαν και κατόπιν τον συνέλαβαν.
Hasan, 24, Αφγανιστάν: Ήρθε στην Ελλάδα όταν ήταν 20 χρόνων, ενώ είχε φύγει από τη χώρα του από την ηλικία των 13 ετών, καθώς η οικογένειά του δεχόταν απειλές από τους Ταλιμπάν. Έχοντας περιπλανηθεί για χρόνια στην ανατολή, μιλάει 6 διαφορετικές γλώσσες, όπως ουρντού, παστού, φαρσί και ελληνικά. Σε όλες τις χώρες εργαζόταν σκληρά και δέχθηκε εργασιακή εκμετάλλευση καθώς ήταν ανήλικος. Στην Ελλάδα δούλεψε και τα 4 χρόνια ως οικοδόμος. Στο στρατόπεδο ο Χασάν χρησιμοποιείται από την αστυνομία και ως μεταφραστής, αλλά και ως εργάτης, αφού καταπιάνεται με κάθε είδους χειρονακτική εργασία με επιτυχία.
Bacuna, 27, Ακτή Ελεφαντοστού: Απειλήθηκε και κυνηγήθηκε από τους συγγενείς της συντρόφου του, όταν αυτή έμεινε έγκυος. Ο λόγος ήταν ότι η εγκυμοσύνη προέκυψε εκτός γάμου. Έτσι ο Μπακούνα έφυγε από τη χώρα του και μετά από μια σύντομη περιπλάνηση σε χώρες της Αφρικής και στην Τουρκία, έφτασε στην Ελλάδα. Τον πρώτο καιρό της διαμονής του στη χώρα μας φιλοξενήθηκε από έναν φίλο και συμπατριώτη του, ο οποίος ήταν επαγγελματίας αθλητής σε μεγάλη ομάδα της Αθήνας. Αθλητής και ο ίδιος ο Μπακούνα, προσπάθησε να βρει ομάδα να αγωνιστεί αλλά «μάλλον δεν ήταν αρκετά καλός», όπως λέει ο ίδιος, αφού είχε περάσει πάνω από ένα χρόνο εκτός προπονήσεων, λόγω της περιπέτειάς του. Στο στρατόπεδο προπονείται καθημερινά προσπαθώντας να κρατηθεί σε φόρμα για να είναι έτοιμος όταν αποφυλακιστεί, αλλά μάλλον το όνειρο της επαγγελματικής καριέρας στον αθλητισμό γι’ αυτόν έχει σβήσει, αφού τα τελευταία δυο χρόνια πρωταρχική του ανάγκη είναι η επιβίωση και όχι η καριέρα.
Kader, 21, Αλγερία: Πριν τρία χρόνια, τον έφερε στην Ελλάδα ο πατέρας του και τον «παράτησε», όπως ο ίδιος λέει, σε ένα από τα αμφιβόλου σκοπού επαγγελματικά ταξίδια που έκανε μεταξύ αφρικανικών και αραβικών χωρών, Τουρκίας και Ελλάδας. Παιδί χωρισμένων γονιών, με μητέρα που έχει ξαναφτιάξει τη ζωή της σε κάποια ευρωπαϊκή χώρα και με πατέρα που πάντα ήταν απών, ο Καρίμ αμφιταλλαντεύεται ανάμεσα στην απόρριψη που έχει βιώσει από τους γονείς του και στην αγάπη που ακόμα τρέφει γι’ αυτούς. Ως προσωπικότητα, όντας ευέξαπτος και με πολλά πάθη, ο Καρίμ αγανακτούσε συχνά με το γεγονός ότι κρατείται χωρίς λόγο. Σε αυτές τις περιπτώσεις εξέφραζε την αγανάκτησή του με παραληρηματική μορφή. Μέσα απ’ αυτά τα παραλληρήματα, ο λόγος του Καρίμ γινόταν πολιτικός. Βαθιά απογοητευμένος, πάντα αμφέβαλλε για τη δημοκρατία στην Ελλάδα και δήλωνε παντού την απορία του πώς μια δημοκρατική χώρα επιτρέπει ρατσιστές και φασίστες στη βουλή, πώς δέχεται τη διαφθορά στην αστυνομία και πώς δημοκράτες πολιτικοί, εκλεγμένοι από δημοκράτες ψηφοφόρους, δημιουργούν ρατσιστικούς νόμους. Ανέφερε χαρακτηριστικά ότι ποτέ ο ίδιος δεν θέλησε να έρθει σε μια χώρα όπου θα έχει να επιλέξει μεταξύ της φυλακής και της ρατσιστικής βίας στους δρόμους.
Mustafa, 27, Τυνησία: Εγκατέλειψε τη χώρα του λόγω οικονομικών δυσκολιών και αποφάσισε να μετακομίσει στη Γαλλία, όπου οι συγγενείς του, που μένουν εκεί, του υπόσχονταν μια καλύτερη ζωή. Η αδυναμία να ολοκληρωθούν οι προεργασίες για να γίνει η μετεγκατάσταση του Μουσταφά με «νόμιμο» τρόπο, τον ανάγκασε να το επιχειρήσει με «παράνομο». Τα μονοπάτια της προσφυγιάς τον οδήγησαν στη Ελλάδα, αλλά οι δουλέμποροι του ζητούσαν παραπάνω χρήματα για να τον πάνε μέχρι τη Γαλλία. Ο Μουσταφά, εγκλωβισμένος πλέον σε μια χώρα όπου δεν ήθελε να έρθει ποτέ, αποφάσισε να εργαστεί στην Ελλάδα για να μαζέψει τα απαιτούμενα χρήματα ώστε να συνεχίσει το ταξίδι του μέχρι τη Γαλλία. Παραδέχεται ότι αρχικά δεν έκανε σωστές επιλογές και έβγαζε χρήματα ως «βαποράκι» ώστε να μαζέψει γρήγορα το ποσό που ήθελε, αλλά οι άνθρωποι με τους οποίους συναναστρεφόταν δεν του «άρεσαν» και αποφάσισε να απομακρυνθεί. Ξεκίνησε να δουλεύει σε οικοδομές, άλλαξε παρέες και διαπίστωσε ότι του αρέσει η Ελλάδα. Παρακολούθησε μαθήματα ελληνικών σε στέκι μεταναστών, όπου έμαθε να γράφει και να διαβάζει. Μετά από πέντε χρόνια στην Ελλάδα, ο Μουσταφά συνελήφθη στο κέντρο της Αθήνας, σε μια από τις κλασικές «σκούπες», όπως λέει ο ίδιος.
Πίσω από τα σίδερα όλες οι μέρες είναι ίδιες
Εκφράσεις που ακούγονται πολύ συχνά από όλους σχεδόν τους κρατουμένους είναι ότι «κάθε μέρα είναι η ίδια μέρα», «δεν υπάρχουν διαφορετικές μέρες», «όλες οι μέρες είναι ίδιες». Η διάθεσή τους έχει φτάσει στο σημείο να καθορίζεται από το αν είναι το φαγητό της ημέρας ωραίο ή όχι. Γιατί αυτό ίσως είναι ένα από τα λίγα πράγματα που αλλάζει κάθε μέρα. Κατά τ’ άλλα όλα μένουν ίδια. Φαγητό, ύπνος, προαυλισμός και προσευχή - για όσους είναι μουσουλμάνοι - διαδέχονται το ένα το άλλο καθημερινά. Κάποιοι έχουν κάνει τις παρέες τους, που κουβεντιάζουν για τις ζωές τους τα βράδια πριν πέσουν για ύπνο. Όλοι τους ελπίζουν στον ερχομό της ημέρας που θα μείνουν ελεύθεροι.
Η ρουτίνα έσπαγε μόνο σε περιπτώσεις που ερχόταν κάποιος δικηγόρος. Τότε όλοι οι κρατούμενοι τον έβλεπαν ως μια σταγόνα βοήθειας και μαζεύονταν στα παράθυρα φωνάζοντας να ασχοληθεί ο δικηγόρος με την περίπτωσή τους. Οι δικηγόροι ή οι άνθρωποι που λένε ότι είναι δικηγόροι, κάνουν παρέλαση στα στρατόπεδα κράτησης μεταναστών, έξω από αστυνομικά τμήματα όπου συγκεντρώνονται μετανάστες για να υποβάλλουν αιτήματα παραμονής ή ασύλου, ακόμη και στο κέντρο της Αθήνας, στην Ομόνοια, πλησιάζουν μετανάστες. Τους υπόσχονται σίγουρο θετικό αποτέλεσμα στην υπόθεση της παραμονής τους στη χώρα και, εκμεταλλευόμενοι τη δίψα των μεταναστών για καλύτερες συνθήκες ζωής, τους αποσπούν από εκατοντάδες έως χιλιάδες ευρώ και μετά εξαφανίζονται αφήνοντας τα τηλέφωνά τους να είναι πάντα απενεργοποιημένα.
Όσον αφορά τις συνθήκες στο κέντρο κράτησης, είναι περιττό να αναφερθεί πως οι παροχές για μια καλύτερη διαμονή δίνονται με το σταγονόμετρο. Ζεστό νερό στα ντους, θέρμανση ή κλιματισμός, ρούχα και παπούτσια ανάλογα με την εποχή, σκεπάσματα, είδη ατομικής υγιεινής αποτελούν πολυτέλεια. Ό,τι χαλάει κάνει πολύ καιρό να επισκευαστεί και πολλές φορές ζητείται η συνδρομή των ίδιων των κρατουμένων, αφού οι περισσότεροι έχουν εμπειρία στις χειρονακτικές εργασίες. Οι συνθήκες υγιεινής είναι ισχνές αφού τα συνεργεία καθαρισμού δεν μπορούν να συμμαζέψουν την κατάσταση, λόγω του συνωστισμού σε δωμάτια, θαλάμους, λυόμενα κτίσματα. Συχνά ακούγεται η έκφραση «ζούμε εδώ σαν τα ζώα» από τα στόματα των κρατουμένων. Οι κακές συνθήκες συμμαζεύονται και κουκουλώνονται μόνο όταν αναμένεται έλεγχος από κάποια ευρωπαϊκή επιτροπή ή επίσκεψη από κάποια διεθνή Μ.Κ.Ο.
Παρόλα αυτά, στις κακές συνθήκες υγιεινής φέρουν μερίδιο ευθύνης και οι ίδιοι οι κρατούμενοι, αλλά ίσως έτσι να εκφράζουν την αντίδρασή τους προς το γεγονός ότι φυλακίζονται χωρίς να είναι εγκληματίες, οπότε μάλλον προσπαθούν να χειροτερέψουν από μόνοι τους τις συνθήκες διαβίωσής τους. Είναι σαν ένα είδος αυτοτιμωρίας. Είναι η ίδια “λογική” του τρόπου αντίδρασης των μεταναστών που αυτοτραυματίζονται ή κάνουν απόπειρες αυτοκτονίας μέσα στα στρατόπεδα συγκέντρωσης. Γιατί πώς μπορούν να προσέχουν ένα χώρο που όχι μόνο δεν τον αισθάνονται σαν σπίτι τους, αλλά νιώθουν τόσο αδικημένοι που βρίσκονται εκεί;
Ένα θέμα που παρουσιάζει μεγάλο ενδιαφέρον είναι οι μεταξύ τους σχέσεις και η αλληλεγγύη. Οι καυγάδες είναι συχνοί και πολλές φορές η βιαιότητα που ασκούν ο ένας στον άλλον είναι σοκαριστική. Οι νόμοι της φυλακής έχουν επικρατήσει και εδώ και είναι εντυπωσιακό πώς, μέσα σε λίγα δευτερόλεπτα από τη στιγμή που θα ξεσπάσει ο καυγάς, μπορούν να μετατρέψουν το παραμικρό αντικείμενο σε όπλο. Σε αυτές τις περιπτώσεις σοκαριστική είναι και η βία της αστυνομίας. Οι αστυνομικοί παρεμβαίνουν εξοπλισμένοι με κράνη, ασπίδες, γκλομπ κι ενίοτε με σπρέϊ πιπεριού και δε δείχνουν να ενδιαφέρονται πολύ για το αν το άτομο που χτυπάνε όντως συμμετείχε στον καυγά.
Εντούτοις, υπάρχουν και πολλοί άνθρωποι ανάμεσα στους κρατουμένους που εμφανίζονται τρομερά αλληλέγγυοι με  τους συγκρατουμένους τους, τονίζοντας ότι «όλοι εδώ είμαστε ίσοι, στην ίδια θέση και με τον ίδιο σκοπό, να αφεθούμε δηλαδή ελεύθεροι.» Υπάρχουν άνθρωποι που μοιράζονται το φαγητό τους, τα χρήματά τους, τα τσιγάρα τους, τις τηλεκάρτες τους και τα ρούχα τους με τους συγκρατουμένους τους.
Υπήρχε μάλιστα ένας συγκεκριμένος κρατούμενος που πολύ γρήγορα ξεχώρισαν οι ηγετικές του ικανότητες και τις αξιοποίησε καθοδηγώντας τους με στόχο την αυτοοργάνωση και συσπειρώνοντας τους περισσότερους κρατουμένους με έναν απλό, αλλά πολύ εντυπωσιακό για τα δεδομένα της κατάστασης, τρόπο. Κατάφερε να δημιουργήσει δημοκρατικές διαδικασίες στη λήψη αποφάσεων ομαδοποιώντας τους κρατουμένους σύμφωνα με τη χώρα καταγωγής τους. Αυτές οι ομάδες εξέλεξαν από έναν αρχηγό, ο οποίος έφερνε τα προς συζήτηση αιτήματα της ομάδας του στη συνέλευση των αρχηγών. Το επόμενο στάδιο ήταν η ανακοίνωση των ψηφισμάτων στη διοίκηση της αστυνομίας και η διεκδίκηση της υλοποίησής τους. Αυτό το αναλαμβάνει πάντα κάποιος που τυγχάνει κοινής αναγνώρισης και αποδοχής από τους κρατουμένους και από τους αστυνομικούς, ώστε να έχει ο λόγος του βαρύτητα.
Ίσως η έκφραση να έχει γίνει κλισέ, αλλά το στρατόπεδο συγκέντρωσης είναι όντως μια μικρογραφία της κοινωνίας. Αυτό αποδεικνύεται από το γεγονός ότι ο παραπάνω τρόπος αυτοοργάνωσης εννοείται πως δεν άρεσε στη διοίκηση της αστυνομίας, όπως έχει αποδειχθεί ιστορικά ότι στις μη δημοκρατικές εξουσίες δεν αρέσει η μαζικότητα και η αλληλεγγύη. Άλλωστε αυτοί οι μετανάστες, στην πλειοψηφία τους, προέρχονται από χώρες όπου η Δύση εσκεμμένα έχει σπείρει εμφυλίους πολέμους και φτώχεια, οπότε υπάρχει μια καλλιεργημένη διάσπαση και έλλειψη αλληλεγγύης, η οποία βολεύει πολλούς. Έτσι και στο παράδειγμά μας, η αστυνομία, εντελώς αυθόρμητα, άρχισε να βρίσκει συμμάχους σε κρατουμένους που δε συμφωνούσαν με αυτόν τον τρόπο λήψης αποφάσεων, διότι θεωρούνταν «ριγμένοι» από την κατανομή των ηγετικών ρόλων και έτσι δημιουργήθηκαν προστριβές, με αποτέλεσμα οι συνελεύσεις να μην κρατήσουν για πολύ.
Στον κόσμο, με τις σημερινές συνθήκες, η τύχη των μεταναστών είναι προδιαγεγραμμένη. Φεύγουν από τις χώρες τους για συγκεκριμένους λόγους - όπως φάνηκε στα παραδείγματα πιο πάνω - για να φτάσουν στην Ευρώπη υπάρχουν συγκεκριμένα μονοπάτια και πληρώνουν συγκεκριμένα χρηματικά ποσά σε συγκεκριμένους ανθρώπους, οδηγούνται σε συγκεκριμένες  περιοχές πόλεων, αφού φτάσουν στην Ελλάδα, εργάζονται σε συγκεκριμένες δουλειές, κυνηγούνται από συγκεκριμένες ομάδες, όπως ρατσιστές και αστυνομία, για να καταλήξουν σε πολύ συγκεκριμένα σημεία, όπως τα στρατόπεδα συγκέντρωσης. Και σ' όλη αυτή την πορεία αντιμετωπίζονται ως “οι κολασμένοι της γης”. Απ' την αρχή μέχρι το τέλος δέχονται απειλές, ύβρεις, σωματική βία και εκμετάλλευση, ενώ κάποιοι από τον πόνο των μεταναστών είναι ξεκάθαρο πως έχουν όφελος. Ωστόσο δεν χάνουν την ελπίδα τους γιατί παραμένουν άνθρωποι και όχι εξωγήινοι. Και ναι, εννοείται οτι ανάμεσά τους υπάρχουν άνθρωποι που ερχόμενοι στη χώρα μας έχουν ασχοληθεί με παράνομες πράξεις, αλλά αυτό επιβεβαιώνει το γεγονός ότι δεν είναι εξωγήινοι.
Ας σκεφτούμε λοιπόν εάν ο καθένας μας έχει μερίδιο ευθύνης στην εξαθλίωση των ανθρώπων αυτών. Διότι είναι απορίας άξιο το πώς στη χώρα μας στηρίζονται με την ψήφο του λαού κυβερνήσεις που στέλνουν Έλληνες στρατιώτες στο Αφγανιστάν, για να συνδράμουν στον πόλεμο εκεί, αλλά από τους ίδιους τους ψηφοφόρους των κυβερνήσεων αυτών επικρατεί δυσφορία για τους Αφγανούς μετανάστες που έρχονται στη χώρα μας, λόγω του πολέμου. Το ίδιο ισχύει και για την παραχώρηση της βάσης της Σούδας για τον πόλεμο στο Ιράκ παλιότερα και στη Συρία τώρα, και τη μαζική μετακίνηση Ιρακινών και Σύρων προσφύγων στην Ελλάδα. Κανένας άνθρωπος δεν είναι λαθραίος. Η μετανάστευση δεν είναι έγκλημα. Αλλά κι αν ήταν, θα ήμασταν όλοι συνένοχοι.
* Όλα τα ονόματα που χρησιμοποιήθηκαν στο κείμενο είναι φανταστικά για προφανείς λόγους.

Φιλιά εις τα παιδιά, του Βασίλη Λουλέ: προβολή στο Ίδρυμα Μιχάλης Κακογιάννης (Αθήνα)



Tο πολυβραβευμένο ντοκιμαντέρ του Βασίλη ΛουλέΦιλιά εις τα παιδιά φιλοξενεί το Ίδρυμα Μ. Κακογιάννης για λίγες ημέρες, από τις 24 έως τις 27 Οκτωβρίου 2013.

Τις προβολές της Πέμπτης 24.10 και της Κυριακής θα ακολουθήσει ανοιχτή συζήτηση με τον σκηνοθέτη για την ταινία που μιλά για την παιδική ηλικία στη σκιά του Ολοκαυτώματος.

Λίγα λόγια για το ντοκιμαντέρ


Πέντε μικρά Εβραιόπουλα στην Ελλάδα της Γερμανικής Κατοχής, που σώθηκαν από το θάνατο χάρις σε οικογένειες Χριστιανών, πέντε "κρυμμένα παιδιά" που έζησαν μέσα στην απόλυτη σιωπή, αφηγούνται τις ιστορίες τους. Ιστορίες τρόμου κι αγωνίας αλλά και στιγμές παιδικής ανεμελιάς μέσα στην αγκαλιά των ξένων. Στοργικές φωλιές, κρυφοί παράδεισοι μακριά από τη φρίκη του Ολοκαυτώματος.

Πέντε παιδιά που μεγάλωσαν απότομα.

Η Ροζίνα, ο Σήφης, η Ευτυχία, η Σέλλυ και ο Μάριος πέρασαν τη ζωή τους κουβαλώντας πάντα μαζί τη μνήμη χιλιάδων παιδιών: εκείνων που δεν πρόλαβαν ποτέ να μεγαλώσουν.

Η ταινία παρακολουθεί αυτά τα πρόσωπα από την παιδική ηλικία μέχρι σήμερα, φέρνοντας στο φως πολύτιμα προσωπικά τους ντοκουμέντα –ένα παιδικό ημερολόγιο, μια σχολική έκθεση, φωτογραφίες και οικογενειακά φιλμάκια– τεκμήρια μιας ολόκληρης εποχής. 

Παράλληλα, σκιαγραφείται η ζωή των Εβραϊκών κοινοτήτων της Ελλάδας πριν τον Πόλεμο και αποκαλύπτονται σπάνιες εικόνες της κατεχόμενης Αθήνας και Θεσσαλονίκης, μέσα από κινηματογραφικά αρχεία, ερασιτεχνικές ταινίες Γερμανών στρατιωτών και παράνομες λήψεις Ελλήνων πατριωτών.

Το ντοκιμαντέρ γυρίστηκε στην Αθήνα, Θεσσαλονίκη, Ιωάννινα, Χανιά και στο Άουσβιτς της Πολωνίας.

Προβλήθηκε επί πολλές εβδομάδες σε κινηματογράφους της Αθήνας και της Θεσσαλονίκης, σε ειδικές προβολές σε άλλες πόλεις, σε πολλά σχολεία, τιμήθηκε με 8 βραβεία Καλύτερου Ντοκιμαντέρ Μεγάλου Μήκους, Σκηνοθεσίας, Μουσικής, Κοινού, Κριτικής Επιτροπής Παιδιών,  σε ελληνικά και διεθνή φεστιβάλ  (Greek Film Festival Chicago, USA, 2012, Αγών- Διεθνής Συνάντηση Αρχαιολογικής Ταινίας, Αθήνα 2012, Διεθνές Φεστιβάλ Κινηματογράφου Ολυμπίας για παιδιά και νέους, 2011, Φεστιβάλ Ελληνικού Ντοκιμαντέρ Χαλκίδας 2011) και είχε πολλές δημοσιεύσεις και κριτικές.

Η ταινία συνεχίζει την διεθνή της πορεία  σε Φεστιβάλ και Εκδηλώσεις στις ΗΠΑ, Καναδά, Γερμανία, Βέλγιο, Γαλλία.

Συντελεστές
Σκηνοθεσία – Σενάριο: Βασίλης Λουλές
Έρευνα: Βασίλης Λουλές, με τη συνεργασία: του Εβραϊκού Μουσείου Ελλάδος
Μουσική: Νίκος Κυπουργός

Μαρτυρίες-Αφήγηση
Ροζίνα Ασσέρ-Πάρδο
Σήφης Βεντούρας
Ευτυχία Νάχμαν-Ναχμία
Σέλλυ Κούνιο-Κοέν
Μάριος Σούσης


Ο Βασίλης Λουλές είναι σκηνοθέτης ταινιών μυθοπλασίας και ντοκιμαντέρ. Γεννήθηκε στα Τρίκαλα. Σπούδασε Ηλεκτρολόγος Μηχανικός στο Εθνικό Μετσόβειο Πολυτεχνείο και Κινηματογράφο στη Σχολή Χατζίκου. Συνεργάστηκε για χρόνια με την ΕΡΤ ως Συντονιστής στο πρόγραμμα ταινιών μικρού μήκους μικροφίλμ και με το Κινηματογραφικό Αρχείο του Υπουργείου Εξωτερικών στην ταξινόμηση παλαιών κινηματογραφικών επικαίρων.


Οι ταινίες του τιμήθηκαν με βραβεία, έλαβαν μέρος σε πολλά φεστιβάλ του εξωτερικού, μεταδόθηκαν από ξένα και ελληνικά τηλεοπτικά κανάλια, συμπεριλήφθηκαν σε ελληνικά και διεθνή αφιερώματα και χρησιμοποιούνται ως εκπαιδευτικό υλικό σε σχολές και Πανεπιστήμια. Τα έργα του πραγματεύονται μικρές, προσωπικές ιστορίες που σκιαγραφούνται μέσα στη δίνη της Ιστορίας ή στον απόηχό της.

Πηγή: www.culturenow.gr

21/10/2013

Ο Ναβίντ δεν ήρθε για διακοπές - Το Παιχνίδι

Το ηλεκτρονικό παιχνίδι "Ο Ναβίντ δεν ήρθε για διακοπές" είναι ένα εκπαιδευτικό παιχνίδι με θέμα τους πρόσφυγες που έχει σχεδιαστεί για να παιχτεί μέσα στη σχολική τάξη ή με τους γονείς στο σπίτι.
Το παιχνίδι έχει δυο παιδαγωγικούς στόχους:
  • Να ενημερώσει τα παιδιά για όσα συμβαίνουν στις χώρες καταγωγής των προσφύγων, τις δυσκολίες και τα διλήμματα που αντιμετωπίζουν στην απόφασή τους να φύγουν για να σωθούν.
  • Να παρουσιάσει τα ανθρώπινα δικαιώματα και τους οργανισμούς αρωγής των προσφύγων και να τα ευαισθητοποιήσει ώστε να κατανοήσουν τη θέση και τα προβλήματα κάποιων ξένων που ζουν στην Ελλάδα.
Στο παιχνίδι περιγράφεται ρεαλιστικά η κατάσταση μιας χώρας που έχει δικτατορία και στην οποία καταπατώνται βασικά ανθρώπινα δικαιώματα.
navid first

Όλα ξεκίνησαν από το ομώνυμο βιβλίο (των εκδόσεων Κέδρος), στο οποίο παρουσιάζεται η καθημερινή ζωή ενός δεκάχρονου αγοριού μέσα από τις εκθέσεις που γράφει στην Ε' δημοτικού.
"Εκείνη τη χρονιά ήρθε από κάπου μακριά ένα καινούριο παιδί στην τάξη, ο Ναβίντ, που δεν ξέρει καλά ελληνικά και που είναι όχι μαύρος- μαύρος, αλλά σκούρος, μαυριδερός...
Αλλά ποιος είναι αυτός ο Ναβίντ; Σίγουρα δεν ήρθε για διακοπές, γιατί  φυσικά όταν έχουμε διακοπές δεν πάμε στο σχολείο..."


Και  έτσι ξεκινάει μια ιστορία με πολλά γιατί…
Το παιχνίδι μας μεταφέρει στη χώρα του Ναβίντ, προτού φτάσει στη χώρα μας. Στην πατρίδα του έχουν δικτατορία, όπου κυνηγούν τους ανθρώπους για τις ιδέες τους, με αποτέλεσμα ο Ναβίντ και η μητέρα του να προσπαθούν  να φύγουν, όπως πολλοί άλλοι, για να σωθούν και να φτάσουν στην πρώτη ασφαλή χώρα, την Ελλάδα.
Τι θα κάνει ο Ναβίντ; Θα τον κυνηγήσουν; Πού πρέπει να απευθυνθεί για βοήθεια; Θα βρει βοήθεια ή θα πέσει θύμα εκμετάλλευσης; Πώς θα βγει από τη χώρα και πώς θα ταξιδέψει; Τι χρειάζεται να έχει μαζί του; Τι θα αντιμετωπίσει στο ταξίδι; Πολλά ερωτηματικά που ξεδιαλύνονται στην πορεία του παιχνιδιού καθώς ο παίκτης κινείται στην οθόνη του υπολογιστή.

Παίξτε το παιχνίδι στο http://www.navid.gr/

Ένα book trailer από τους Tiiinewzfilms για "Τα επτά πρόσωπα της κώφωσης"



Μια συγγραφέας, ένα βιβλίο, μια κινηματογραφική ομάδα, ένας μουσικοσυνθέτης-τραγουδοποιός, ένα βιβλιοπωλείο… Με αφορμή την κυκλοφορία του νέου βιβλίου της Σοφίας Κολοτούρου, «Τα επτά πρόσωπα της κώφωσης», η Άτυπη Κινηματογραφική Συμμορία tiiinewzfilms παρουσιάζει ένα βίντεο-book trailer. Το σενάριό του αντλεί χαρακτήρες από το περιεχόμενο του βιβλίου, διατηρώντας ωστόσο μια ιδιότυπη αυτοτέλεια. Με αφορμή τη νέα τους δουλειά, αναδημοσιεύουμε συνέντευξη των Tiiinewzfilms στο περιοδικό SOUL (#74).



Γιατί «Άτυπη Κινηματογραφική Συμμορία» και τι σημαίνει «tiiinewzfilms»; Άτυπη, γιατί ποτέ δεν υπακούσαμε στους κινηματογραφικούς κανόνες, και Συμμορία, γιατί ως συλλογικότητα πάντα κινούμαστε στις παρυφές του καλλιτεχνικού περιθωρίου. Το tiiinewzfilms προήλθε το 2006 από ατάκα εσωτερικής κατανάλωσης που δεν σημαίνει κάτι περισσότερο από το «Τι νέα;». Το συγκεκριμένο όνομα μας χάριζε τη σιγουριά ότι κανείς δεν θα το έχει σκεφτεί πριν από μας. Τελικά συνειδητοποιήσαμε ότι κανείς δεν μπορεί και να το προφέρει, πέρα από μας.
Πόσα μέλη αποτελούν τη Συμμορία σας; Στον βασικό πυρήνα είμαστε τρεις (Θάνος Καρβούνης, Δήμος Καπόγιαννης και Axel Καπόγιαννης). Διαρκώς, βέβαια, συνεργαζόμαστε με αρκετό κόσμο που δεν θεωρείται μέλος μας, αλλά σε κάθε ευκαιρία στηρίζει το εγχείρημά μας.
Πόσες ταινίες έχετε γυρίσει; Πού μπορεί να τις δει κανείς; Έχουμε γυρίσει επτά ταινίες μικρού μήκους και μία μεσαίου. Όλες είναι αναρτημένες στο site μας, www.tnfilms.gr, μαζί με videoclips, videoart και παρουσιάσεις που έχουμε επιμεληθεί. Κατά καιρούς, βέβαια, οι ταινίες μας περιφέρονται σε μικρά ή μεγαλύτερα φεστιβάλ, σε πολιτιστικά στέκια, λέσχες αλλά και μικρά εναλλακτικά καφέ.
Πώς αλήθεια εκφράζει κανείς «ευθαρσώς ό,τι πιο νέο στον χώρο του σινεμά»; Αν ήταν να πούμε ιστορίες που έχουν ξαναειπωθεί, δεν θα είχε αρκετό νόημα. Διεκδικούμε την ανατροπή της θεωρίας περί παρθενογένεσης στην τέχνη, και αυτό από μόνο του θέλει αρκετό θράσος.
Πού συνίσταται το προβοκατόρικο των ταινιών σας; Στην υπόθεση; Στη σκηνοθεσία και τα γυρίσματα; Στον τρόπο επικοινωνίας με το κοινό; Θεωρούμε πως το όλο στήσιμο των ταινιών μας είναι από μόνο του προβοκατόρικο. Συνήθως παρουσιάζουμε καθαρά, όμορφα πρόσωπα που κρύβουν αρρωστημένες εμμονές και αδυναμίες που, από τη μία, μπορεί να σοκάρουν με την ωμότητά τους και, από την άλλη, μπορεί να θυμίσουν στον θεατή δικά του καλυμμένα πάθη. Τα σενάριά μας είναι γεμάτα παγίδες και αφήνουν περιθώρια για ποικίλες ερμηνείες, ανάλογα με τις παραστάσεις και την ψυχοσύνθεση του δέκτη. Φυσικά, πολλές φορές έχουμε γίνει αποδέκτες αρνητικής κριτικής από συντηρητικούς θεατές, και αυτό κυρίως μας χαροποιεί. Αποτυχία θα ήταν να περνούσαμε απαρατήρητοι.
«Αμφισβητώντας κατάμουτρα κάθε είδους αυθεντίες γύρω από τον χώρο του cinema, απορρίπτοντας κάθε πεπατημένη φόρμουλα κινηματογράφησης και πάνω από όλα χλευάζοντας την προσπάθεια καπηλείας της ματαιοδοξίας εκκολαπτόμενων καλλιτεχνών από τους σύγχρονους επαγγελματίες δασκάλους της τέχνης, η tiiinewzfilms κηρύσσει με τον πλέον κρυστάλλινο τρόπο ένα μανιασμένο αντάρτικο έκφρασης κόντρα στο μονόδρομο της άκριτης αποδοχής του mainstream και του lifestyle της καλλιτεχνικής υποταγής». Ποια είναι όμως η δική σας αντιπρόταση; Ποιο το δημιουργικό σας μανιφέστο, η φιλοσοφία σας; Καταρχάς, να ξεκαθαρίσουμε ότι σεβόμαστε τους καλλιτέχνες που έχουν επιλέξει να ασχολούνται επαγγελματικά με τον χώρο και να ζουν από αυτό. Το ζήτημα είναι ότι σίγουρα πριν την κρίση, αλλά και σε ένα βαθμό σήμερα, το σύστημα καθόριζε με αυστηρό τρόπο ποια καλλιτεχνικά προϊόντα θα καταναλώσει ο μέσος θεατής, οδηγώντας τον αργά ή γρήγορα στην πολιτιστική αποχαύνωση. Σκυλάδικα, υποκουλτούρα, απολιτίκ τέχνη μακριά από τις ανάγκες της πλειοψηφίας του κόσμου, και όλα αυτά με το περιτύλιγμα του lifestyle, της χλιδής και των κατά παραγγελία άρθρων γλειψίματος. Εμείς μέσα από τις δουλειές μας σε πρώτο επίπεδο ικανοποιούμε τη δική μας εσωτερική ανάγκη για ελεύθερη έκφραση. Δεν έχουμε σπουδάσει κινηματογράφο, δεν έχουμε πλήρη εξοπλισμό, δεν έχουμε διανομή και έχουμε αποσυνδέσει πλήρως τον παράγοντα κέρδος από την παραγωγή μας. Με πειραματισμό, λάθη και καθυστερήσεις, θα πούμε την ιστορία μας ολοκληρωμένα στη μικρή φόρμα και θα κάνουμε τα πάντα να πάει η ταινία μας παντού. Μέσω ίντερνετ, μέσω φεστιβάλ, μέσω blogs, sites και περιοδικών που θα μας φιλοξενήσουν.
Ποιο σινεμά και ποιος κινηματογραφιστής σας εμπνέει; Βλέπουμε διάφορα ήδη κινηματογράφου και προφανώς δεν βλέπουμε και οι τρεις τα ίδια. Σε επίπεδο καταβολών είναι πιθανό να αναγνωριστούν στις ταινίες μας επιρροές Ντέιβιντ Λιντς. Πάντως από τους νέους δημιουργούς, αξίζει κανείς να ζηλέψει τις δουλειές του Ρομέν Γαβρά.
Πώς βιοπορίζεται κάποιος που κάνει το σινεμά της δικής σας φιλοσοφίας; Βιοποριζόμαστε όπως η συντριπτική πλειοψηφία των νέων της γενιάς μας, ανεξάρτητα από το αν κάνει σινεμά ή όχι. Δουλεύουμε στις «κανονικές» μας δουλειές, αγχωνόμαστε όταν καθυστερούν να μας πληρώσουν, προσπαθούμε να ξεκλέψουμε ελεύθερο χρόνο για να κάνουμε ταινίες. Ανήκουμε στη γενιά που βιώνει την κρίση, ελπίζουμε να ανήκουμε και στη γενιά που θα την ανατρέψει.
«Τα επτά πρόσωπα της κώφωσης», book trailer εδώ
Εμφανίζονται οι: Αλεξάνδρα Πανουτσοπούλου, Ηλίας Αλεξανδράκης, Αργύρης Ανέστης, Σοφία Κολοτούρου
Μουσική: Κώστας Παρίσης (Υπόγεια Ρεύματα)
Μοντάζ: Θάνος Καρβούνης
After effects: Δήμος Καπόγιαννης
Σκηνοθεσία, σενάριο: Θάνος Καρβούνης
Παραγωγή: Άτυπη Κινηματογραφική Συμμορία tiiinewzfilms

UN Women: Search Engine Campaign

UN Women: Search Engine Campaign 1
Gender equality is not only a basic human right, but it’s achievement has enormous socio-economic ramifications. Empowering women fuels thriving economies spurring productivity and growth. Yet gender inequalities remain deeply entrenched in every society. Women lack access to decent work and face occupational segregation and gender wage gaps. They are too often denied access to basic education and health care.
This campaign uses the worlds most popular search engine (Google) to show how gender inequality is a worldwide problem. The adverts show the results of genuine searches, highlighting popular opinions across the world wide web.
UN Women: Search Engine Campaign 2
UN Women: Search Engine Campaign 3
UN Women: Search Engine Campaign 4