28/09/2013

Ανακυκλώνοντας την ιστορία, εικαστική έκθεση του ΚΕΘΕΑ ΚΥΤΤΑΡΟ στο Αρχαιολογικό Μουσείο Μεσσηνίας




H εικαστική ομάδα του Θεραπευτικού Προγράμματος ΚΕΘΕΑ (Κέντρο Θεραπείας Εξαρτημένων Ατόμων) ΚΥΤΤΑΡΟ, σε συνεργασία με τη ΛΗ΄ Εφορεία Προϊστορικών και Κλασσικών Αρχαιοτήτων Μεσσηνίας, διοργανώνει εικαστική έκθεση με τίτλο «Ανακυκλώνοντας την Ιστορία» στην αίθουσα δραστηριοτήτων του  Αρχαιολογικού Μουσείου. Η έκθεση  εγκαινιάζεται στις 27 Σεπτεμβρίου. 

Τα μέλη του ΚΕΘΕΑ ΚΥΤΤΑΡΟ, με αφετηρία τα εκθέματα της ΛΗ΄ Εφορείας Κλασικών και Προϊστορικών Αρχαιοτήτων και μια ματιά επηρεασμένη από τη σύγχρονη πραγματικότητα, δημιούργησαν έργα από υλικά που καθημερινά καταλήγουν σε κάδους απορριμμάτων και ανακύκλωσης. Οι δημιουργοί καταπιάστηκαν με τα ευρήματα του Μουσείου, τα μελέτησαν και με τη βοήθεια της εθελόντριας εικαστικού Αστάρτης Μαρκοπούλου, γέννησαν νέα έργα, όπου καθρεφτίζεται ο διάλογος ανάμεσα στο παλιό και στο καινούριο.


H δημιουργική διαδικασία έγινε αφορμή προβληματισμού γύρω από τις έννοιες «παλιό-καινούργιο», «χρήσιμο-άχρηστο», «πολύτιμο-ευτελές», «αποδεκτό- απορριπτέο», έτσι όπως γίνονται αντιληπτές στη σύγχρονη κοινωνία. Τα έργα της έκθεσης δείχνουν πώς η δημιουργική φαντασία και η φροντίδα μπορούν να δώσουν  δεύτερη ζωή σε εκ πρώτης όψεως άχρηστα και απαξιωμένα  υλικά, μετατρέποντάς τα σε αντικείμενα με καλλιτεχνικές αξιώσεις. Σε δεύτερο επίπεδο τα έργα αποτελούν ένα σχόλιο για τις διαδικασίες περιθωριοποίησης και αποκλεισμού ολόκληρων κοινωνικών ομάδων, όταν στερούνται ευκαιρίες βελτίωσης των όρων ζωής τους, υποστήριξης και ένταξης. 


Μετά τη στενή και γόνιμη εμπειρία συνεργασίας τους με τους αρχαιολόγους της ΛΗ΄ Εφορείας, τα μέλη του ΚΕΘΕΑ ΚΥΤΤΑΡΟ απευθύνουν μέσα από την έκθεση κάλεσμα στους νέους, ιδίως, ανθρώπους να προσεγγίσουν το Μουσείο ως έναν ζωντανό χώρο της πόλης, σημείο δημιουργίας, έμπνευσης, συνάντησης και διαλόγου. 


Διάρκεια έκθεσης : 27 Σεπτέμβρη – 11 Οκτώβρη 2013

Ώρες λειτουργίας της έκθεσης:

Δευτέρα : 13:00-20:00

Καθημερινά : 08:00-20:00

Πληροφορίες: ΚΕΘΕΑ ΚΥΤΤΑΡΟ, Κουμουνδούρου 3 Καλαμάτα, 27210 32872  

e-mail:info@kethea-kyttaro.gr // www.kethea.gr

ΛΗ' Εφορεία Προϊστορικών και Κλασικών Αρχαιοτήτων, τηλ. 27210-63100, 26410, lhepka@culture.gr







7η Αντιρατσιστική Γιορτή του Κυριακάτικου Σχολείου Μεταναστών και τις Κίνησης «Απελάστε το Ρατσισμό» (5 και 6 Οκτώβρη 2013)



Ο φασισμός έρχεται πρώτα για τους «άλλους», μετά για όλους

NO PASARAN!

Σας καλούμε στην 7η Αντιρατσιστική Γιορτή του Κυριακάτικου Σχολείου Μεταναστών και τις Κίνησης «Απελάστε το Ρατσισμό», που θα γίνει το Σαββατοκύριακο 5 και 6 Οκτώβρη 2013 στο Λόφο Κολωνού. Μια συνάντηση αλληλεγγύης, αντίστασης και κοινού αγώνα ντόπιων και μεταναστών, ενάντια στα μνημόνια, το ρατσισμό και τις φασιστικές συμμορίες. Συμμετέχουν πρωταγωνιστές της αντίστασης, από την Ελλάδα, την Τουρκία και την Ευρώπη. 

Με συναυλίες όπου ντόπιοι, διεθνείς και μετανάστες καλλιτέχνες θα τραγουδήσουν μαζί μας ενάντια στο ρατσισμό και το φασισμό. Με προβολές, δρώμενα, θεατρικά, εκθέσεις βιβλίου, παιδότοπο, μπαρ και κουζίνες από τον κόσμο. Με συμμετοχή δεκάδων μεταναστευτικών, αντιρατσιστικών, αντιφασιστικών, εργατικών, εκπαιδευτικών και τοπικών σχημάτων και πρωτοβουλιών.

Αναλυτικό πρόγραμμα ομιλιών και δράσεων στην ιστοσελίδα της Κίνησης «Απελάστε το Ρατσισμό» www.kar.org.gr


Ασυνόδευτος, ανήλικος και Αφγανός...

Με αφορμή τη φετινή Παγκόσμια Ημέρα Προσφύγων, οι Γιατροί του Κόσμου και το Ελληνικό Συμβούλιο για τους Πρόσφυγες έφεραν πριν λίγο καιρό στη δημοσιότητα την ιστορία ξεριζωμού του 14χρονου Αφγανού Ισμαήλ, ο οποίος λόγω καταγωγής, χρώματος και γλώσσας έγινε θύμα ρατσιστικής βίας στην Αθήνα. Η ανάγκη για την προστασία μέσω της ενεργοποίησης θεσμικού πλαισίου αν μην τι άλλο ασυνόδευτων παιδιών είναι επιτακτική.

Η ιστορία του Ισμαήλ από τον ίδιο τον Ισμαήλ



Σύμφωνα με τους Γιατρούς του Κόσμου, ο ανήλικος βρισκόταν στην Ελλάδα μόνος του από τις αρχές Μαρτίου 2013. Διέμενε στην Αθήνα, σε ένα μικρό διαμέρισμα με 13 ακόμη ανθρώπους. Ο ανήλικος είχε χωριστεί από τη μητέρα του στο check-in στο αεροδρόμιο Ελ. Βενιζέλος από διακινητές, οι οποίοι, κατά την προσφιλή τους τακτική, επιβίβασαν μόνο τη μητέρα στο αεροπλάνο, ενώ ο ανήλικος δεν τα κατάφερε. Κρατήθηκε για λίγα λεπτά στο αστυνομικό τμήμα του αεροδρομίου και πάλι αφέθηκε ελεύθερος δίχως κάποια διενέργεια από τις αρχές για την προστασία του.
Ο ανήλικος επέστρεψε στο σπίτι τους στην Αθήνα, μόνος. Ο 14χρονος είχε πλήρη άγνοια των δικαιωμάτων του, διέμενε σε ακατάλληλο χώρο, είχε δυσκολία στο να αναλάβει τη σίτισή του και δεν γνώριζε πού μπορεί να απευθυνθεί για βοήθεια. Ακόμα και μετά την επίθεση εις βάρος του και αφού μετέβη στο ΤΕΠ κρατικού νοσοκομείου, όπου έγινε η συρραφή των τραυμάτων του, είχε δυσκολία στο να λάβει τα φάρμακα που του είχαν συνταγογραφηθεί αφού τα κρατικά νοσοκομεία δεν δικαιολογούν τη φαρμακευτική δαπάνη για ανασφάλιστους, ακόμα και αν αυτοί είναι τραυματισμένοι ασυνόδευτοι ανήλικοι.
Επίσης, ακόμη και μετά την τοποθέτηση του ανήλικου σε προστατευτικό πλαίσιο και ενώ είχαν προηγηθεί όλες οι προβλεπόμενες ενέργειες για την προστασία του από τους ΓτΚ και το ΕΣΠ, κατά τη διάρκεια της κατάθεσης ενέκυψε ο κίνδυνος σύλληψης και κράτησής του από τις αστυνομικές αρχές ο οποίος και αποφεύχθηκε έπειτα από αλλεπάλληλες παρεμβάσεις.
Κατόπιν της δημοσιότητας που πήρε η υπόθεση παρενέβη η Ελβετική Πρεσβεία, η οποία και παρέβλεψε τις δυσλειτουργίες των ρυθμίσεων του «Δουβλίνου ΙΙ», επισπεύδοντας έτσι τη διαδικασία της οικογενειακής επανένωσης και προσφέροντας τη δυνατότητα στο 14χρονο να ενωθεί με την οικογένειά του σε λιγότερο από 20 ημέρες. Η παρέμβαση αυτή συνέβαλε ώστε να προσφερθεί η απαραίτητη προστασία σε αυτό το παιδί, προσπερνώντας έτσι την αδυναμία και την αυθαιρεσία του ελληνικού κράτους στην προστασία των ασυνόδευτων ανήλικων.
Σε συνέχεια των παραπάνω και σε άμεση σύνδεση με την υπόθεση του 14χρονου, οι Γιατροί του Κόσμου και το Ελληνικό Συμβούλιο για τους Πρόσφυγες επισημαίνουν τα εξής:
• Η κράτηση των ασυνόδευτων ανήλικων η οποία ορίζεται από την Ευρωπαϊκή Σύμβαση για τα Δικαιώματα του Ανθρώπου ως έσχατο μέτρο, στο ελληνικό παράδειγμα, τείνει να γίνει ο κανόνας.
• Η συγκεκριμένη υπόθεση δεν αποτελεί τη μοναδική περίπτωση ασυνόδευτων ανήλικων οι οποίοι δεν απολαμβάνουν τις υπηρεσίες πρώτης υποδοχής στην Ελλάδα. Υπάρχουν εκατοντάδες ασυνόδευτοι ανήλικοι που παραμένουν ακόμη εκτός προστατευτικού πλαισίου.
• Το περιστατικά των ανήλικων που παραμένουν στην Ελλάδα, ενώ οι γονείς μεταβαίνουν σε άλλες χώρες της Ε.Ε. με τη βοήθεια διακινητών, εντείνεται ολοένα και περισσότερο.
• Πολλά από τα ασυνόδευτα παιδιά βρίσκονται για μήνες υπό κράτηση και σε λίγες περιπτώσεις μπαίνουν στη «χρονοβόρο» διαδικασία της οικογενειακής επανένωσης.
• Οι δομές φιλοξενίας και φροντίδας για τους ασυνόδευτους ανήλικους δεν επαρκούν.
• Η πρόσβαση στην υγεία και στη φαρμακευτική αγωγή, καθώς και το Δικαίωμα στη σίτιση, την εκπαίδευση, το παιχνίδι, τη ψυχαγωγία και στο άσυλο, αν και προβλέπονται από τη νομοθεσία, δεν είναι ούτε αυτονόητα, ούτε διασφαλισμένα για τα ασυνόδευτα παιδιά.
• Ο μόνος λόγος για τον οποίον το παιδί βρίσκεται σήμερα με την οικογένειά του, σε ασφάλεια, είναι επειδή οι μηχανισμοί επανένωσής του με τους δικούς του παρακάμφθηκαν μετά την επίθεση που δέχθηκε και τη δημοσιότητα που δόθηκε στο γεγονός.
• Εφόσον οι υπάρχουσες διαδικασίες τεθούν σε αποτελεσματική εφαρμογή, το περιστατικό καταδεικνύει τη δυνατότητα να προστατευθούν πολλοί από τους ασυνόδευτους ανήλικους που παραμένουν στην Ελλάδα. Ωστόσο αυτοί παραμένουν εκτός οποιουδήποτε πλαισίου φροντίδας και χωρίς να έχουν τρόπο πρόσβασης στη διαδικασία ασύλου και στους μηχανισμούς του «Δουβλίνο ΙΙ».
Ο 14χρονος θα είχε γλιτώσει από την τραυματική εμπειρία που βίωσε, ευτυχώς χωρίς τραγικές συνέπειες για τη σωματική του ακεραιότητα, τον τρόμο και την εγκατάλειψη, αν όλες οι απαραίτητες ενέργειες είχαν γίνει αμέσως μόλις βρέθηκε μόνος του στην Ελλάδα και όχι μόνο μετά την επίθεση.
«Είναι απαράδεκτο σήμερα στην Ελλάδα αλλά και στην Ευρώπη όπου πιστεύουμε ότι γίνονται σεβαστές οι αρχές του ανθρωπισμού, της αλληλεγγύης και της προστασίας των ανθρωπίνων δικαιωμάτων ιδίως μάλιστα των παιδιών, να πρέπει πρώτα ένα παιδί γίνει θύμα ρατσιστικής επίθεσης για να υπάρξει κινητοποίηση για την προστασία του. Κατ’ εξαίρεση, ένα παιδί σώθηκε χάρη στην άμεση παρέμβαση φορέων για την αντιμετώπιση της περίπτωσής του. Ευχόμαστε μόνο να μην είναι η επόμενη επίθεση μοιραία για κάποιο άλλο παιδί. Προτείνουμε τη βελτίωση του Κανονισμού Δουβλίνο ΙΙ με ειδική μέριμνα όσον αφορά στους ασυνόδευτους ανηλίκους και την άμεση εφαρμογή από τις ελληνικές Αρχές κάθε υφιστάμενης σήμερα διαδικασίας προστασίας των ανηλίκων και επανένωσής τους με τις οικογένειές τους».
Πηγή: www.athensvoice.gr

Πρόσκληση για συμμετοχή σε ανοικτή εκδήλωση για την ανάδειξη της Δημόσιας Ειδικής Εκπαίδευσης στις 5/10


Η Πανελλήνια Ομοσπονδία Συλλόγων Ειδικού Εκπαιδευτικού Προσωπικού σε συνεργασία με φορείς της εκπαίδευσης διοργανώνει μεγάλη ανοικτή εκδήλωση, με στόχο την ανάδειξη της αναγκαιότητας ύπαρξης αξιοπρεπούς Δημόσιας Ειδικής Εκπαίδευσης και την προβολή του σημαντικού έργου που επιτελείται στο χώρο από τους Εκπαιδευτικούς, το Ειδικό Εκπαιδευτικό και Ειδικό Βοηθητικό Προσωπικό.

Την εκδήλωση θα πλαισιώνουν: θεματικά περίπτερα, ενημερωτικές δράσεις, happenings και μουσική βραδιά με γνωστούς καλλιτέχνες. Εκφράζουμε την αγωνία μας και διεκδικούμε το αυτονόητο!

Γιατί:
Είναι δικαίωμα και όχι επαιτεία η αξιοπρεπής και ισότιμη πρόσβαση στη Δημόσια Εκπαίδευση των μαθητών με Ειδικές Εκπαιδευτικές Ανάγκες και αναπηρίες, χωρίς διακρίσεις, περιορισμούς και αποκλεισμούς


Γιατί:
Αντιδρούμε στην απαξίωση από την επίσημη πολιτεία της Ειδικής Αγωγής, με την υποστελέχωση των δομών, τη συνεχή μείωση των πόρων, την αδιαφορία, την πρόχειρη-χωρίς σχεδιασμό- ενσωμάτωση των παιδιών με ειδικές ανάγκες στα γενικά σχολεία.


Γιατί:
Είναι ανάγκη της κοινωνίας μας η αποδοχή και ο σεβασμός στο διαφορετικό.

Καλούμε όλους τους ευαίσθητους κοινωνικά πολίτες της Αθήνας στη γιορτή των ανθρώπων της Ειδικής Αγωγής, το Σάββατο 5 Οκτωβρίου από τις 12 το μεσημέρι ως αργά το βράδυ στον πεζόδρομο Πατριάρχου Γρηγορίου του Ε΄ στα Προπύλαια, στάση Μετρό: Πανεπιστήμιο.


Συμμετέχουμε, αλληλεπιδρούμε, γιορτάζουμε και αγωνιζόμαστε όλοι μαζί με όραμα μια καλύτερη, δικαιότερη και πιο σύγχρονη δημόσια εκπαίδευση για όλα τα παιδιά αυτής της χώρας!

Οι φορείς που επιθυμούν να συμμετέχουν ενεργά μπορούν να έρχονται σε επαφή με την κα Τραγάκη Ευγενία υπ. δημοσίων σχέσεων ΠΟΣΕΕΠΕΑ, email: eugenia.tragaki[at]gmail.com


Πηγή

Μια εξαιρετική συνέντευξη της Άννας Καφέτση

Μια εξαιρετική συνέντευξη έδωσε η Άννα Καφέτση, ιδρυτική διευθύντρια του Εθνικού Μουσείου Σύγχρονης Τέχνης, στο Αθηναϊκό-Μακεδονικό πρακτορείο, στις 9/4/2013. Η κα Καφέτση, χρήστης αναπηρικού αμαξιδίου η ίδια, περιγράφει στο βίντεο της συνέντευξης τους λειτουργικούς χώρους των 8 επιπέδων του Μουσείου, ενώ αποκαλύπτει κάποια από τα εντυπωσιακά εκθέματα που θα φιλοξενηθούν στους ορόφους του, αλλά και τα υπαίθρια γλυπτά που επιθυμεί να τοποθετηθούν στη μαγευτική ταράτσα του Μουσείου, η οποία θα μπορεί να λειτουργεί και σαν ένα είδος θερινού κινηματογράφου με προβολές από έργα του Μουσείου, αλλά και κινηματογραφικές ταινίες.




Το Εθνικό Μουσείο Σύγχρονης Τέχνης (www.emst.gr) άρχισε τη λειτουργία του το 2000, για να καλύψει το τεράστιο κενό της έλλειψης αντίστοιχου θεσμού για τη σύγχρονη ελληνική και διεθνή τέχνη στην Αθήνα.
Το Μουσείο ξεκίνησε αμέσως την έντονη εκθεσιακή του δραστηριότητα. Από το 2000 μέχρι το 2003 στεγάστηκε στο ισόγειο του εργοστασίου Φιξ, ενώ από τον Σεπτέμβριο του 2008 εγκαταστάθηκε προσωρινά στο κτίριο του Ωδείου Αθηνών, μέχρι την ολοκλήρωση της ανακατασκευής του πρώην εργοστασίου ζυθοποιίας Φιξ στη Λεωφ.Συγγρού (που είχε εξαρχής επιλεγεί ως μόνιμη στέγη του μουσείου), η ανάπλαση του οποίου βρίσκεται σε εξέλιξη, υπό την εποπτεία της Άννας Καφέτση, διδάκτωρ Αισθητικής-Iστορίας Τέχνης.
Η Άννα Καφέτση, διευθύντρια του Εθνικού Μουσείου Σύγχρονης Τέχνης
 Η Άννα Καφέτση με τον δήμαρχο Αθηναίων, στο υπό κατασκευή κτίριο του Εθνικού Μουσείου Σύγχρονης Τέχνης
Παραθέτουμε πιο κάτω λίγα μόνο από όσα είχε πει η Άννα Καφέτση στην υπέροχη συνέντευξη που είχε δώσει στον Λάμπρο Αραπάκο και δημοσιεύθηκε στο περιοδικό Υποβρύχιο στις 23 Δεκεμβρίου 2011:
Πώς βλέπετε την κατάσταση της χώρας; Οι νέοι µεταναστεύουν, η ανεργία αυξάνεται, η φτώχεια παίρνει µεγάλες διαστάσεις και οι Έλληνες δείχνουν αδύναµοι και µαγκωµένοι. Η τέχνη τί ρόλο παίζει στην κατάσταση αυτή;
«Πρέπει να µείνουµε και να παλέψουµε, µε όποιο κόστος προσωπικό κι εάν έχει αυτό. Το οφείλουµε στον εαυτό µας και στη χώρα. Θα πρέπει να βρούµε άλλους τρόπους να ζήσουµε τη ζωή µας. Θα πρέπει να αλλάξουµε νοοτροπίες. Θα πρέπει να αλλάξουµε τις ζωές µας και τα ενδιαφέροντά µας, να αναζητήσουµε το νόηµα της ζωής και αλλού από κει που το αναζητούσαµε. Ας δοκιµαστούµε και στα δύσκολα. Έχουµε υποχρέωση σ’ αυτήν τη χώρα… Η τέχνη τώρα δεν µπορεί ν’ αλλάξει τα πράγµατα, πότε δεν µπορούσε να τ’ αλλάξει. Όµως η τέχνη είναι και παρηγοριά, φυγή. Μας βοηθάει να συνειδητοποιήσουµε πράγµατα, να σκεφτούµε πράγµατα για τον εαυτό µας. Η τέχνη µπορεί να βοηθήσει να ξαναφτιάξουµε την ταυτότητα και να συνειδητοποιηθούµε ως πρόσωπα – κι αυτό δεν είναι λίγο. Και στη φάση που είµαστε, που πρέπει να επανεφεύρουµε τη ζωή µας, την ταυτότητά µας, η τέχνη µπορεί να παίξει κάποιον ρόλο.»
Κινείστε µε αναπηρικό αµαξίδιο. Πώς είναι η ζωή σας;
«Έχω ένα πρόβληµα υγείας που ήρθε από την εφηβεία µου. Δεν έχω ξαναµιλήσει γι’ αυτό. Είναι η πρώτη φορά. Πάσχω από µυοπάθεια. Η ασθένεια αυτή έχει αργή εξέλιξη. Χρησιµοποίησα για πρώτη φορά το αµαξίδιο όταν ήµουν επιµελήτρια στην Πινακοθήκη, το 1985, για λίγες ώρες – ενώ συνέχιζα και µπορούσα να περπατάω. Το αµαξίδιο µε βοηθούσε να αντεπεξέλθω στην επαγγελµατική µου δραστηριότητα και µου επέτρεψε να έχω µια τελείως αυτόνοµη ζωή. Με βοηθούσε στα ταξίδια και έτσι µπορούσα να πηγαίνω σε δύο και τρία µουσεία την ηµέρα, πράγµα που όταν περπατούσα µε κούραζε πολύ. Ήρθε σαν απελευθέρωση για τη ζωή µου. Η συµβατική κουβέντα «είναι καθηλωµένος στο αναπηρικό αµαξίδιο» είναι τόσο λάθος… Τελικά όλα τα πράγµατα είναι πώς τα βιώνει κανείς. Το αµαξίδιο επιτρέπει σε ανθρώπους που δεν περπατάνε πια να βγουν έξω έχοντας συγχρόνως µια δύσκολη ζωή… Η ζωή µου είναι πολύ δύσκολη. Αλλά αυτό µένει στο σπίτι µου. Προς τα έξω πρέπει να το παλεύω, και το παλεύω όσο µπορώ… Και όλο αυτό σε µια χώρα που είναι όλα δύσκολα για τους ανθρώπους µε αµαξίδιο. Στο Παρίσι δεν ήταν έτσι.»
Τα εγκαίνια του Εθνικού Μουσείου Σύγχρονης Τέχνης θα γίνουν τον Μάρτιο του 2014.
Πηγή: www.disabled.gr

«Extreme Walks»: το εντυπωσιακό video game για την πρόσβαση στην Αθήνα!

Το περπάτημα στα πεζοδρόμια της Αθήνας (και όχι μόνο δυστυχώς) είναι ένα πραγματικό extreme game!
Η TATAKIS AV PRODUCTIONS, με εμπειρία στον χώρο του διαδικτυακού interactive video, δημιούργησε το πολύ έξυπνο «Extreme Walks» video game, για να διακωμωδήσει την προσβασιμότητα των πεζοδρομίων της Αθήνας!

Στο συγκεκριμένο video, παρουσιάζεται η διαδρομή που κάνει ο χαρακτήρας «Night Vision», δηλαδή η νεαρή τυφλή κοπέλα που προσπαθεί (μάταια) να περπατήσει στα πεζοδρόμια της Αθήνας με το λευκό μπαστούνι της, αντιμετωπίζοντας κάδους απορριμμάτων, παράνομα σταθμευμένα αυτοκίνητα, κακοφτιαγμένες διαβάσεις τυφλών, και άλλα ωραία!
Η έξυπνη προσέγγιση του προβλήματος της πρόσβασης στην Αθήνα και το χιουμοριστικό στοιχείο στην αντιμετώπιση των εμποδίων από τη νεαρή κοπέλα, απογειώνουν το εγχείρημα.


EXTREME WALKS (short feature-eng) from STELIOS TATAKIS on Vimeo.

Σκηνοθεσία:
Agnes Sklavos (Ανιές Σκλάβου)
Stelios Tatakis (Στέλιος Τατάκης)

Σενάριο:
Agnes Sklavos (Ανιές Σκλάβου)

Ηθοποιοί:
Night Vision (Τυφλή) – Niki Anastasiou (Νίκη Αναστασίου)
Mom on wheels (Μαμά με καροτσάκι) – Marina Nikolakopoulou (Μαρίνα Νικολακοπούλου) – Nikolas Zaponidis (Νικόλας Ζαπονίδης)
Heavy Leg (Άνδρας με πατερίτσες) – Kyriakos Zaponidis (Κυριάκος Ζαπονίδης)
Driver (Οδηγός) – Akis Hadziadoniou (Άκης Χατζηαντωνίου)
Περισσότερες πληροφορίες για την παραγωγή τού “Extreme Walks” θα βρείτε στη διεύθυνση: www.tst.gr 

"Η στέγη"

O Μάξιμο είναι από την Αιθιοπία και ζει σαν άστεγος για περισσότερο από 2,5 χρόνια σε μια γειτονιά της Αθήνας. Περνά τις ώρες του ζωγραφίζοντας ακατάπαυστα μέσα στο παραπήγμα του και ταυτόχρονα βρίσκει την τροφή αλλά και τα χρώματα για τα έργα του, στους κάδους απορριμάτων ενός σουπερμάρκετ. Καπνίζει από τις γόπες των τσιγάρων που πετάνε τα αυτοκίνητα γύρω του και περιφέρεται ανάλαφρα και φευγαλέα ανάμεσα στην τυπική πραγματικότητα και στο δικό του ονειρικό και βαθειά βιωμένο προσωπικό του χώρο.

 Όπως ένας μοναχός αφοσιώνεται στο δικό του προσωπικό δρόμο, έτσι και ο Μάξιμο βιώνει την προσωρινή του κατάσταση ως μια διαδικασία ενδυνάμωσης της συνειδητότητάς του, ως μια εμπειρία μύησης σε μια πραγματικότητα ορισμένη μόνο από τις ευαισθησίες του, μέσα στην οποία στέκει καθαρός και ήρεμος έχοντας επίγνωση της αποστολής του. Δεν μεμψιμοιρεί, δεν γκρινιάζει για την κατάσταση στην οποία βρίσκεται, μοναχά την παρατηρεί. Δεν τη βιώνει ως συμφορά, αλλά ως ένα μονοπάτι αυτεπίγνωσης, μια εμπειρία μετάβασης από ένα αδύναμο και εξαρτημένο κοινωνικό συμβόλαιο που είχε πριν, προς μια κατάσταση αφύπνισης και εσωτερικότητας.

«Πριν όταν ανήκα στην κοινωνία ήμουν αδύναμος, αυτό εδώ – δείχνοντας το παράπηγμα του -είναι η ισχυρή μου συνείδηση». Με την αστεγία άρχισε το ταξίδι του Μάξιμο στην αυτογνωσία όπου συμπαρέσυρε για λίγο και την ομάδα "Another World Is Here - The Caravan Project" στον μετέωρο κόσμο του. Ακολουθεί ένα μικρό απόσπασμα από το ντοκιμαντέρ τους «H στέγη».

H στέγη from Another World Is Here on Vimeo.

Περισσότερες πληροφορίες για το ντοκιμαντέρ θα βρείτε στην ιστοσελίδα της πολιτιστικής δράσης«Ένας Άλλος Κόσμος Είναι Εδώ» (Another World Is Here)http://www.anotherworldishere.com

«Ο Τυφλός Ψαράς»: ένα βραβευμένο ντοκιμαντέρ

Το ντοκιμαντέρ «Ο Τυφλός Ψαράς» είναι το πρώτο από τη σειρά ντοκιμαντέρ με τίτλο «Υπέροχοι Άνθρωποι», κομμάτι της εργασίας του Caravan Project και της πολιτιστικής δράσης «Ένας Άλλος Κόσμος Είναι Εδώ». Πρόκειται για δημιουργία των Στράτη Βογιατζή και Θέκλας Μαλάμου.
Στο 14ο Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ Θεσσαλονίκης (9-18 Μαρτίου 2012), «Ο Τυφλός Ψαράς» κέρδισε το Βραβείο Κοινού, στην κατηγορία της ταινίας κάτω των 45′.



Σκηνοθεσία: Στρατής Βογιατζής, Θέκλα Μαλάμου
Σενάριο: Στρατής Βογιατζής, Ιωάννα Πογιαντζή, Θέκλα Μαλάμου
Διεύθυνση Φωτογραφίας: Στρατής Βογιατζής, Θέκλα Μαλάμου
Μοντάζ: Ιωάννα Πογιαντζή
Ήχος: Chrysanthos Christodoulou
Μουσική: Chrysanthos Christodoulou
Παραγωγός: Στρατής Βογιατζής, Θέκλα Μαλάμου
Διάρκεια: 37′
Έτος Παραγωγής: 2011
Ο πρωταγωνιστής του ντοκιμαντέρ, ο Γιάννης Κουκούμιαλος, έχασε την όραση και το χέρι του, στην ηλικία των 11 χρόνων. Γεννημένος σ’ έναν ναυτικό τόπο, στη Λαγκάδα της Χίου, μυείται από μικρό παιδί στην τέχνη του ψαρέματος.
Το ντοκιμαντέρ «Ο Τυφλός Ψαράς» του Στρατή Βογιατζή και της Θέκλας Μαλάμου, με τον πρωταγωνιστή Γιάννη Κουκούμιαλο

Το ντοκιμαντέρ «Ο Τυφλός Ψαράς» του Στρατή Βογιατζή και της Θέκλας Μαλάμου, με τον πρωταγωνιστή Γιάννη Κουκούμιαλο
Με εικόνες πραγματικές, αυτές των παιδικών του χρόνων, μ’ έναν κόσμο ταξινομημένο και οργανωμένο που κατασκευάζει στο μυαλό του, με τη διαίσθησή του και μια δύναμη θεϊκή –όπως ο ίδιος λέει – συνθέτει το χάρτη του και παρέα μ’ αυτόν ταξιδεύει τα τελευταία 70 χρόνια μες στη θάλασσα.
Σαλπάρουμε με τον κυρ Γιάννη σε ένα ταξίδι ρεαλιστικό, πραγματικό, ανθρώπινο. Οι δημιουργοί του ντοκιμαντέρ έχουν καταφέρει να αιχμαλωτίσουν τις πιο συναρπαστικές αληθινές στιγμές της καθημερινότητας του κυρ-Γιάννη, καθώς παλεύει με τη θάλασσα, τη γη, το σπίτι του, τις δυνάμεις του, την τύφλωσή του.
Αξίζει να δείτε το ντοκιμαντέρ και να διαδώσετε το Caravan Project!

Περισσότερες πληροφορίες για το ντοκιμαντέρ «Ο Τυφλός Ψαράς» και για το Caravan Project θα βρείτε στην ιστοσελίδα της πολιτιστικής δράσης«Ένας Άλλος Κόσμος Είναι Εδώ» (Another World Is Here)http://www.anotherworldishere.com
Πηγή: www.disabled.gr

«Θα βγάλω φτερά»: ένα ντοκιμαντέρ ακολουθεί μια παρέα φίλων με κινητική αναπηρία


Το ντοκιμαντέρ «Θα βγάλω φτερά», της Αννέτας Παπαθανασίου, διάρκειας 60′, που γυρίστηκε το 2003 και πήρε το 2ο βραβείο στο Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης, βρίσκεται επιτέλους online. Βασικός πρωταγωνιστής και συν-σκηνοθέτης ο Γιάννης Κουφάλης. Πρόκειται για ένα ντοκιμαντέρ που βλέπει από μέσα μια παρέα φίλων με κινητική αναπηρία, με υπέροχες προσωπικές αφηγήσεις και εξομολογήσεις, με λυτρωτικό χιούμορ και αυθορμητισμό!

 

Πάμπλο Πινέδα, ο δάσκαλος με σύνδρομο Down στην Ελλάδα: "Να μην βάζετε όρια στον εαυτό σας"

Την Πέμπτη 26 Σεπτεμβρίου ο Πάμπλο Πινέδα, ο πρώτος κάτοχος πανεπιστημιακού τίτλου στην Ευρώπη με σύνδρομο Down, αλλά και πρωταγωνιστής της βραβευμένης ταινίας «εμείς οι δυο» (Me Too – Yo Tambien) ήρθε στην Ελλάδα καλεσμένος από τον μη κερδοσκοπικό οργανισμό «Κορυφογραμμή». 
Το αμφιθέατρο του Μουσείου της Ακρόπολης είχε γεμίσει από νωρίς. Έκατσα σε μια άκρη παρατηρώντας το θορυβώδες κοινό που έπαιρνε τις θέσεις του σιγά σιγά. Λαμπερά δημόσια πρόσωπα, ηθοποιοί, τραγουδιστές, συνήθεις θαμώνες φιλανθρωπικών εκδηλώσεων αλλά και νεανικές παρέες 20άρηδων.  Ανάμεσά τους σαστισμένα παιδιά με το «φοβερό στίγμα» του συνδρόμου να πιάνουν το χέρι της μαμάς και να χαζεύουν τις κάμερες. Η μικρή καθυστέρηση της έναρξης μου έδωσε το χρόνο να κοιτάξω τα πρόσωπα γύρω μου προσπαθώντας να καταλάβω γιατί μαζευτήκαμε όλοι εκεί. Και η δική μου φάτσα ίσως έκανε τους άλλους να αναρωτιούνται τι κάνω εκεί, μιας και μια μικρή ξινίλα που πήγαζε από την επιφυλακτικότητά μου απέναντι στις μη κερδοσκοπικές και τις φιλανθρωπικές οργανώσεις ήταν μάλλον εμφανής. Βρέθηκα εκεί χάρη στην επιμονή ενός φίλου γιατρού που ασχολείται χρόνια με τα «καταραμένα» και «δύσκολα» παιδιά. 
Πάνω που είχα αρχίσει να αναρωτιέμαι αν έκανα καλά που πήγα, ένας μικροσκοπικός παχουλός τύπος διέσχισε την αίθουσα με μικρά βήματα και έκατσε στην πρώτη σειρά λίγα μέτρα μακριά μου. Ηταν ο Πάμπλο Πινέδα, ο «star» της βραδιάς. Όσο τον κοιτούσα δυσπιστία άρχισε να με κυριεύει. Παρατηρούσα τις κινήσεις του, τη μύτη, τα μάτια, τα γυαλιά του, τα χέρια του, και το μυαλό μου γύρισε στο «μογγολάκι» της γειτονιάς  που καθόταν μόνο και σιωπηλό στα σκαλιά του διπλανού σπιτιού με μόνη παρέα τη μαυροφορεμένη μάνα του όταν τον έβγαζε καμιά βόλτα μέχρι την εκκλησία στον εσπερινό. Και σκέφτηκα ξαφνικά πως έχω χρόνια να το δω, μάλλον θα είχε «φύγει» χωρίς να το προσέξω, άλλωστε δεν το είχα προσέξει και ποτέ, μόνο φευγαλέα περνούσα από μπροστά του για να πάω να παίξω με τους φίλους μου. 
Αυτός λοιπόν ήταν ο μεγάλος Πινέδα που ανέτρεψε  όλα τα στερεότυπα και τους μύθους τόσων χρόνων; Σα να μου φάνηκε σαστισμένος όταν άρχισαν να τον τραβολογάνε από δω και από κει για τις καθιερωμένες φωτογραφίες. Δεν είχε ακόμα συνηθίσει να ποζάρει δίπλα στις όμορφες κοπέλες και τους  χαμογελαστούς κουστουμαρισμένους; Τον κοιτούσα να τον στήνουν δίπλα τους οι κυρίες με τα δωδεκάποντα και στο πρόσωπό του έβλεπα το μοναχικό παιδί της γειτονιάς μου. 
Η ώρα πέρασε με τις βραβεύσεις των άλλων καλεσμένων του Σωκράτη Αλαφούζου, της Μαριέττας Φαφούτη και του Παναγιώτη Κοτρωνάρου αλλά ούτε που πρόσεχα. Το βλέμμα μου ήταν εκεί στον σχεδόν σαραντάρη με το σύνδρομο Down που άκουγε προσεκτικά τη μεταφράστριά του. Όταν ήρθε η δική του σειρά να μιλήσει, εντελώς μαγικά στο βήμα δεν ήταν το μικροκαμωμένο παιδί της γειτονιάς μου, ήταν ένας γίγαντας που μιλούσε δυνατά, με χειρονομίες και πάθος. Τον παρακολουθούσα απορροφημένος από την ομιλία του για αρκετά λεπτά μέχρι να συνειδητοποιήσω πως δεν ξέρω γρι ισπανικά και οι περισσότεροι στην αίθουσα δεν είχαμε ακουστικά για τη μετάφραση. Τι διάολο, όλοι αυτοί ξέρουν ισπανικά και δεν διαμαρτύρονται; Κι όμως ήταν σα να καταλαβαίνεις κάθε λέξη από όσα έλεγε. Ευτυχώς κάποιοι έβγαλαν τα ακουστικά, τα δυνάμωσαν και στην απόλυτη ησυχία μετά από κάθε φράση του ακούγαμε τη μετάφραση. Κοίταξα δυο παιδιά με σύνδρομο Down που κάθονταν πιο κει και ανατρίχιασα. Είδα στην έκφρασή τους κάτι που δεν είχα ξαναδεί, υπερηφάνεια για τον  δικό τους άνθρωπο αλλά και ελπίδα. 
Δεν νομίζω πως είναι εφικτό να κατανοήσουμε εύκολα τι είναι αυτά που έχει κατακτήσει ο Πινέδα. Κάποιος ίσως αναρωτηθεί αν έχει και νόημα να μιλάμε για τον Πινέδα σε μια χώρα που υπάρχουν χιλιάδες άνθρωποι γοητευμένοι από θεωρίες για αναβίωση του Καιάδα. Αλλά όπως έχει πει και ο ίδιος:  Όταν όλοι σκέφτονται με τον ίδιο τρόπο, έχουν την ίδια εμφάνιση, είναι όλοι ομοιόμορφοι, αυτό είναι ο Φασισμός. 
Ο Πάμπλο Πινέδα γεννήθηκε στην Ισπανία το 1974. Είναι ο πρώτος πτυχιούχος δάσκαλος στην Ευρώπη με σύνδρομο Down, έχει αποκτήσει Bachelor στην εκπαιδευτική ψυχολογία ενώ είναι και βραβευμένος στο διεθνές φεστιβάλ ταινιών του San Sebastian για τον πρωταγωνιστικό ρόλο του στην ταινία  Yo Tambien.  Ζει στη Μάλαγα αλλά κάνει πολύ συχνά ταξίδια σε όλο τον κόσμο για διαλέξεις, σεμινάρια και ομιλίες. 
Ο Πινέδα έκανε πράξη αυτό που είπε και στην εκδήλωση: Να μην βάζετε όρια στον εαυτό σας. Κατάφερε να πετύχει όμως αυτό που θα έπρεπε να είναι αυτονόητο. Να πάει σχολείο,  να σπουδάσει και να έχει μια φυσιολογική ζωή. Δεν ξέρω αν εμείς οι υπόλοιποι Ευρωπαίοι πρέπει να είμαστε περήφανοι γι’ αυτόν ή να ντρεπόμαστε για εμάς και τις «πολιτισμένες» κοινωνίες μας. Ο άθλος του δεν είναι μόνο πως κατάφερε να ξεπεράσει τους περιορισμούς της «ιδιαιτερότητάς» του αλλά και πως ξεπέρασε τα εμπόδια που του βάλαμε εμείς οι «φυσιολογικοί». 
Κατεβαίνοντας από το μουσείο σκεφτόμουν πόσο  τρομακτικό είναι το ότι το 2013 η κατάκτηση του αυτονόητου από έναν άνθρωπο με σύνδρομο Down είναι εντυπωσιακότερη από την κατάκτηση του Έβερεστ από τον άλλο βραβευμένο της βραδιάς.  Και πόσο ακόμα πιο τρομακτικό είναι πως ελάχιστες οικογένειες με «ιδιαίτερα» παιδιά και ακόμα πιο ελάχιστοι εκπαιδευτικοί έκαναν τον κόπο να ανηφορίσουν προς την Ακρόπολη.
Θα κλείσω με αυτό που μου είπε ο Πάμπλο Πινέδα: Τα παιδιά με σύνδρομο Down χρειάζονται να τους μιλάνε συνεχώς και να τους συμπεριφέρονται σα να είναι φυσιολογικοί άνθρωποι, γιατί αυτό ακριβώς είναι. 
Παρά τις επιφυλάξεις μου γενικά για τις ΜΚΟ, συγχαρητήρια στην «Κορυφογραμμή» για την πρωτοβουλία της και την ευκαιρία που μας έδωσε να τον γνωρίσουμε.  Δείτε σε λίγες μέρες στον Alpha την ενδιαφέρουσα συνέντευξη που παραχώρησε στον γιατρό Δημήτρη Δημητρίου.
Πριν όμως κλείσετε αυτή τη σελίδα κάντε τον κόπο να ψάξετε λίγο στο Google τι είναι το σύνδρομο Down. Μάλλον θα εκπλαγείτε όταν καταλάβετε πως δεν γνωρίζετε απολύτως  τίποτα.
Κώστας Σταθόπουλος
(αναδημοσίευση από www.eleftheriaonline.gr)
Διαβάστε το άρθρο στην ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ http://www.eleftheriaonline.gr/politismos/synentefkseis-parousiaseis/item/29244-down-syndrome-pablo-pineda-greece

«Εκπαίδευση θανάτου: Πώς δημιουργείται ένας Ναζί» από τον Γουόλτ Ντίσνεϊ

Ένα αντι-ναζιστικό animation μικρού μήκους από τον Ντίσνεϊ:

Ο μικρός Χανς είναι ένα αγόρι που γεννήθηκε και μεγάλωσε στη ναζιστική Γερμανία και ανατράφηκε για να γίνει άξιος στρατιώτης της Άριας φυλής. Ταγμένος από τη γέννησή του στην υπηρεσία του Αδόλφου Χίτλερ και του Ναζιστικού Κόμματος, ο Χανς ανατρέφεται έτσι ώστε να βλέπει τους Χίτλερ, Γκαίριγκ και Γκαίμπελς ως Αγία Τριάδα και τη Δημοκρατία ως κακιά μάγισσα. Στον κόσμο που μεγαλώνει, δεν επιτρέπονται ο οίκτος, η ευαισθησία, το χάδι. Ο ναζισμός φυτεύεται στο κεφάλι του ανεπιστρεπτί.

Το 10λεπτο βιντεάκι «Εκπαίδευση θανάτου: Πώς δημιουργείται ένας Ναζί» παρουσιάζει την ανατροφή των παιδιών στο καθεστώς της ναζιστικής Γερμανίας. Είναι βασισμένο στο ομώνυμο βιβλίο του Γκρέγκορ Ζίμερ, κυκλοφόρησε το 1943 από τον Γουόλτ Ντίσνεϊ και δυστυχώς παραμένει επίκαιρο.



Education for Death (Disney 1943, cartoon about WWII) - Greek subtitles from N S on Vimeo.

Πηγή: www.doctv.gr

Ένα κοινωνικό πείραμα, 148 bikers και μια αίθουσα σινεμά... / Fear of the "other", a social experiment for an ad


148 bikers με όλο το κλισέ -τατουάζ, δερμάτινα, αλυσίδες, μουστάκια-, σε ένα σινεμά 150 θέσεων. Δύο θέσεις ελεύθερες, μόνο για ελεύθερους από προκαταλήψεις ανθρώπους.

Μια διαφορετική ματιά στο ρατσισμό και στο φόβο του άλλου μέσα από μια διαφήμιση...




Carlsberg stunts in Belgium with 148 bikers in a movie theatre. Some innocent couples want to take their seat, but the room is filled with not-so- friendly gentlemen... How will they react?

Source: www.doctv.gr

Η "Τρίτη Ηλικιά" αλλιώς! / What Happens When An Old Woman Says 'NO' To How Fashion Orders Her To Be?



Ένα παράδειγμα του να μην ακολουθείς τις "προσταγές" και τα στερεότυπα της ηλικίας!

Πηγή: www.upworthy.com