Με αναπηρικό αμαξίδιο στη Νάπολη...

Χωρίς λόγια...

Όταν η αναπηρία “εισβάλει” στην τέχνη…

Το τραγούδι είναι remix του Sex machine του αείμνηστου Αμερικάνου τραγουδιστή James Brown, στην Γερμανική ταινία Wo ist fred με τον Til Schweiger.

Ανακοίνωση της Ανοιχτής Πόλης για τη Διεθνή Ημέρα κατά της Φτώχειας και του Κοινωνικού Αποκλεισμού

Αθήνα, πόλη εξαθλιωμένων και άστεγων

Με αφορμή τη σημερινή Ημέρα κατά της Φτώχειας και του Κοινωνικού Αποκλεισμού, ο δήμος Αθηναίων δημοσιοποίησε έρευνα για τους άστεγους και σιτιζόμενους στο ΚΥΑΔΑ. Σ’ αυτή τη μελέτη, επί της ουσίας ο δήμος παραδέχεται ότι δεν κάνει αρκετά, καθώς οι εξαθλιωμένοι και οι άστεγοι είναι πολύ περισσότεροι από αυτούς που μόνοι τους απευθύνονται στο δήμο, ενώ την ίδια στιγμή η κοινωνική καταστροφή από τα μνημόνια συνεχίζεται.   

Είναι χαρακτηριστικό ότι, τη στιγμή που ο αριθμός των φτωχών και των αστέγων αυξάνεται διαρκώς, ο προϋπολογισμός του ΚΥΑΔΑ για το 2014 παραμένει σταθερός κάτω από τα 4 εκ ευρώ, ενώ ο απολογισμός του 2012 έδειξε πραγματικές δαπάνες κοντά στα 2 εκ. ευρώ. Άλλωστε, στη δημοσιευμένη μελέτη, ομολογείται ότι αυτή έγινε «για να κερδίζει την εμπιστοσύνη των χορηγών». Ταυτόχρονα, τα δημοτικά ιατρεία είναι πρακτικά εγκαταλελειμμένα, καθώς τα έξοδα για υγειονομικό υλικό το 2012 ήταν μόλις 4.000 ευρώ (!!!), ενώ μόνο ύστερα από δικές μας πιέσεις μπήκαν στο σύστημα συνταγογράφησης.   

Για την Ανοιχτή Πόλη η κοινωνική αλληλεγγύη για την αντιμετώπιση της φτώχειας είναι απόλυτη προτεραιότητα. Γι’ αυτό και τα τελευταία χρόνια έχει ιδρύσει ή στηρίξει και συμμετάσχει σε λαϊκές δομές αλληλεγγύης σε όλες τις δημοτικές κοινότητες της Αθήνας, οι οποίες βοηθούν χιλιάδες ανθρώπους. Επίσης, έχει πρωταγωνιστήσει στην ίδρυση του Πολυχώρου Κοινωνικής Αλληλεγγύης και Πολιτισμού, καθώς και του Κοινωνικού Ιατρείου - Φαρμακείου Αθήνας, το οποίο βοηθά περίπου 700 άτομα το μήνα. Εμείς λοιπόν ρωτάμε: είναι δυνατόν μια δημοτική παράταξη με μηδαμινούς πόρους να έχει φέρει αποτελέσματα συγκρίσιμα με αυτά του δήμου;     

Τα παραπάνω είναι ενδεικτικά της πολιτικής του δήμου στο θέμα της κοινωνικής αλληλεγγύης. Πρόκειται για μια πολιτική επικοινωνιακού τύπου, η οποία στηρίζεται περισσότερο σε πλούσιους χορηγούς ή σε απλούς εθελοντές, παρά σε δημοτικές δομές και πόρους. Είναι πλέον επιτακτική ανάγκη για μια ουσιαστική πολιτική αλλαγή στο δήμο της Αθήνας, που όχι μόνο θα βάλει μπροστά την προστασία των δημοτών από την εξαθλίωση, αλλά και θα πολεμά ταυτόχρονα τη μνημονιακή πολιτική που τη δημιούργησε. 

via http://left.gr/

anti-humanism

Mapping Europe’s war on immigration

via mondediplo.com

Europe has built a fortress around itself to protect itself from ‘illegal’ immigration from the South, from peoples fleeing civil war, conflict and devastating poverty. The story is best understood through maps.

16 OCTOBER, by Philippe Rekacewicz

The forbidden world

It is a strange thing, this paranoid fear of invasion, this determination to protect themselves at all costs from these human beings who every year exile themselves from their homelands to head for an imagined promised land in the rich countries. But the rich have decided that these tides of humanity are unwanted.
They fortify their frontiers, erect barriers, build the walls higher and higher. A veritable military strategy put into effect to keep out the “invaders.”
In an act of mimicry, other important countries like Brazil, China and Russia are joining in, putting in place their own “fortifications” to limit economic migration from poorer areas to their own regions of rapid growth.
Such physical obstacles are efficient tools for criminalizing immigration, for making it possible to pronounce concepts that should be unthinkable: “Illegal immigrant.” They make people think they are breaking the law. With the help of these new obstacles, juridical and physical, we have created a new category of criminal: the migrant.
Thus do we confound both international law and universal values.

Europe’s three frontiers

This map was drawn for the first time in 2003, thanks to the meticulous work of Olivier Clochard of the Migrinter Institute at the University of Poitiers. We update it regularly, and alas, every time we have to add more black dots and draw the red circles even bigger.
On Jan. 1, 1993, Gerry Johnson is discovered dead. A citizen of Liberia - a country at the time being destroyed by a bloody civil war - Johnson had suffocated in a train freight car in Feldkirch, Austria. On Oct. 3, 2013, a boat sinks near the shore of Lampedusa Island, with 500 immigrants on board, most of them from East Africa. Between these two dates and these two places, more than 17,300 other immigrants - and that is the low estimate for this unknown hecatomb - lost their lives while trying to get to Europe, the continent of liberty and human rights.
They die while trying to leave, too, like Marcu Omofuma, a Nigerian murdered on May 1, 1999 by three sadistic Austrian policemen aboard a Balkan Air plane during his forced repatriation.

The geography of an unwanted humanity

To the West are our pals, who are welcome to come over; they are the ones with the fat wallets. To the East, the unwanted, the unwashed, the little guys from a world too poor to ’deserve’ us. A near perfect symmetry: clusters of the poor persist in the West, and clusters of the rich in the East.
Manichean? Hardly. The political geography of European visas shows with a certain cruelty Europe’s vision of the world, an ungenerous thing. Someone must explain to me the logic of the EU requirement that the citizens of Kosovo — one of the poorest countries in Europe - purchase overpriced visas to be able to move around in the Schengen zone.
There are many methods of dividing the world, its territories, its regions. Whether it be according to the principle of the nation state, or of groups of nations, or by socioeconomic or political indicators, they all remind us cynically of what we would prefer not to see in ourselves: our selfishness, our violence. We pretend to aid in development of poor countries, while in reality we export economic models that cannot work.
And then we impose on their people our unattainable visas.
And yet, impoverished Africa like elsewhere, has culture, music, theater. Diplomats, teachers. Students, workers. writers. All are the human beings that Europe sends back tied up like sausages on airplanes - when it does not send them back wrapped in burial shrouds — for failing to obtain a visa or a residency card.

‘Echolilia’, η σιωπή του Αυτισμού σε εικόνες

Ένας πατέρας φωτογραφίζει τον αυτιστικό γιό του. Ο Timothy Archibald σε μια προσπάθεια κατανόησης του κόσμου του γιου του. 

Το πρότζεκτ Echolilia όπως ονόμασε αυτή τη σειρά υποστηρίζει πως τον βοήθησε να κατανοήσει τον κοινωνικά απομονωμένο κόσμο του παιδιού του. Μία υπέροχη σειρά που με ποιητικό ωστόσο ρεαλιστικό τρόπο, διεισδύει στον άγνωστο και απέραντο κόσμο των ιδιαιτεροτήτων.

Συμβιώνοντας με τον αυτισμό μαθαίνεις καταρχήν να αποκρυπτογραφείς τη σιωπή. Και την ένταση. Κυρίως τη σιωπή. Το βλέμμα που δεν απευθύνεται αλλά γυρνάει στον εαυτό του, το ξαφνικό χάδι που σε αφήνει άναυδο με τη διακριτικότητα και την κατανόηση που μεταφέρει μέσα από το δέρμα, πιο απαλό απότι ξέρεις μέχρι τώρα. Τα δάχτυλα που σε ακουμπάνε σαν νάναι πεταλούδες, την ξαφνική αγκαλιά που σε πνίγει με την αμεσότητα και την καθαρότητά της, την εμμονή στην ηδονή της επανάληψης, το βύθισμα. Το όνομά σου που το προφέρει σαν να μην υπάρχει άλλος κανείς στον κόσμο, παρα μόνο εσύ. Βασίλισσα και βασιλιάς και ότι. Την απόλυτη εξάρτηση, μαζί με το απόλυτο της ανεξαρτησίας. Με αυτό το απόλυτο που θα κανει τώρα αυτή τη στιγμή, αυτό που θέλει σαν να μην υπάρχει αύριο. Γιατί έχει δίκιο. Έτσι είναι. Τίποτα πιο αβέβαιο από το αύριο.

Μαθαίνεις να αντέχεις την ένταση της κρίσης. Να συμβιώνεις με κάτι που καίει, με την κραυγή που εσένα σου φαίνεται χωρίς κανένα λόγο ύπαρξης αλλά η κραυγή είναι εδώ, δίπλα σου, ζητάει το χώρο της, την ακούς και τη βλέπεις. Με το παράπονο που μπορεί σου φαίνεται ότι δεν θα τελειώσει ποτέ. Κάποιοι κρύβονται από τον αυτισμό και τον κρύβουν κι από την κοινωνία ολόκληρη. Κλειδώνονται μαζί του και με τους αγαπημένους τους μέσα στη σιωπή και την άρνηση. Άλλοι τον εντάσσουν απόλυτα στη ζωή τους, τον παίρνουν στις βόλτες και στο σούπερμάρκετ και στις διακοπές και στα πλοία και παντού. Με την αποδοχή αυτή ο αυτισμός μετατρέπεται σε μία καθημερινότητα σαν όλες τις άλλες. Έχει και την ησυχία και την αναταραχή και την κανονικότητα που έχουν όλες οι καθημερινότητες. Πάντα με μία λεπτή κόκκινη γραμμή υπογράμμισης. Αυτη τη γραμμή που 'συνοδεύει' σαν ένα μικρό πολύ μικρό φωτάκι από θαύμα, τη ζωή των ανθρώπων που όχι μόνο στέκονται δίπλα στον αυτισμό των παιδιων τους, αλλά προσπαθούν να τον αποδεχτούν, να τον καταλάβουν, να επικοινωνήσουν μαζί του. Και τελικά να συνειδητοποιήσουν ότι το αυτιστικό παιδί τους είναι ο άνθρωπος με τη μεγαλύτερη κατανόηση και με τη μεγαλύτερη αγκαλιά δίπλα τους.

Πηγή: www.toportal.gr και www.lifo.gr

"Με Άλλα Μάτια" στις 19 Οκτωβρίου στην Τρίπολη

Σειρά εκδηλώσεων ευαισθητοποίησης και ενημέρωσης του κοινού, οργανώνει στην Τρίπολη το ανεξάρτητο κοινωνικοπολιτικό blog «Με Άλλα Μάτια» (http://meallamatia.blogspot.com) με αφορμή την Παγκόσμια Ημέρα Ατόμων με Προβλήματα Όρασης! 

Σάββατο βράδυ 19 Οκτωβρίου 2013, ένα δείπνο διαφορετικό από τα άλλα θα λάβει χώρα στην Τρίπολη (Τουριστικό Περίπτερο Άλσους Αγίου Γεωργίου), για πρώτη φορά στα χρονικά της Πελοποννήσου! Όλοι οι θαμώνες του εστιατορίου θα πρέπει να φάνε, να πιούνε και να διασκεδάσουν χωρίς να βλέπουν, ενώ μέσα στο μαγαζί θα απαγορεύεται κάθε πηγή φωτός και θα σερβίρουν άνθρωποι με προβλήματα όρασης και εκπαιδευμένοι εθελοντές!

Συντονιστής των δράσεων ο Βαγγέλης Αυγουλάς, δικηγόρος και Αντιδήμαρχος Ιλίου, ο οποίος έχει γεννηθεί τυφλός και διατελεί σήμερα Επικεφαλής της Νεολαίας του Πανελληνίου Συνδέσμου Τυφλών και Τακτικός Εκπρόσωπος στην Ελλάδα της Διεθνούς Οργάνωσης VIEWS για νέους με προβλήματα όρασης. Ο κ. Αυγουλάς διατηρεί εδώ και χρόνια στενές σχέσεις με την Αρκαδία και την Παρασκευή 18 Οκτώβρη θα συντονίσει άλλη μια δράση ευαισθητοποίησης με την ομάδα του: θα κινηθούν σε κεντρικούς πεζοδρόμους της Τρίπολης, βάζοντας μάσκα σε τολμηρούς περαστικούς και κάνοντας τους μια βόλτα στην Τρίπολη με κλειστά μάτια!

«Καλούμε τον κόσμο βιωματικά να μπει στη θέση μας για λίγα λεπτά και να γνωρίσει έτσι από κοντά το πόσο διαφορετική μπορεί να είναι η καθημερινότητα σου όταν σου λείπει μια από τις αισθήσεις. Χάρη στη βοήθεια των εθελοντών μας, προσφέρουμε αφιλοκερδώς μια διδακτική εμπειρία ζωής πιστεύοντας στην Ισότητα και με στόχο να χτίσουμε μια καλύτερη κοινωνία με σεβασμό στο Διαφορετικό και τον Άνθρωπο. Ας μην ξεχνάμε ότι την αναπηρία δεν την επιλέξαμε, μαθαίνουμε όμως να ζούμε με αυτή και είναι αναπόσπαστο κομμάτι της προσωπικότητας και της ταυτότητάς μας», δηλώνει ο κ. Αυγουλάς.

Επίσης, ο κ. Aυγουλάς στις 18 Οκτώβρη, θα πραγματοποιήσει επισκέψεις σε σχολεία της Τρίπολης, συζητώντας με τους μαθητές για την καθημερινή ζωή των Αμεα και τις δυσκολίες που αντιμετωπίζουν.

Περισσότερες πληροφορίες για τις εκδηλώσεις θα είναι διαθέσιμες σύντομα, ενώ μπορείτε να ενημερώνεστε και μέσα από το http://meallamatia.blogspot.com και τη σχετική ομάδα στο Facebook: «Με Άλλα Μάτια Στην Αρκαδία».

Πηγή: www.eleftheriaonline.gr
Διαβάστε το άρθρο στην ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ http://www.eleftheriaonline.gr/koinonia/koinoniki-drastiriotita/item/29480-provlimata-orasis-tripoli

Dialogue in the Dark: "δείτε" με άλλα μάτια

Dialogue in the Dark
"Δείτε" με άλλα μάτια
Στο Θέατρο Badminton
από Τρίτη 15 Οκτωβρίου 2013
(παγκόσμια ημέρα Λευκού Μπαστουνιού)

Τι συμβαίνει όταν σβήνουν τα φώτα; Πώς είναι η ζωή στο σκοτάδι; Πώς είναι η καθημερινότητα για χιλιάδες συνανθρώπους μας με προβλήματα όρασης; Το Θέατρο Badminton, σας προσκαλεί να το ανακαλύψετε, μέσα από μια συναρπαστική εμπειρία, που θ’ αλλάξει για πάντα τον τρόπο που «βλέπετε» τα πράγματα.

Το «Dialogue in the Dark», ένα πρωτοποριακό δρώμενο στο οποίο έχουν ήδη συμμετάσχει 7.000.000 επισκέπτες σε πάνω από 30 χώρες, αντιστρέφει τους ρόλους: οδηγοί με μειωμένη ή καθόλου όραση συνοδεύουν μια ομάδα επισκεπτών σε μια βόλτα στο αστικό περιβάλλον, μέσα στο απόλυτο σκοτάδι. Στους ειδικά διαμορφωμένους χώρους της εγκατάστασης, οι επισκέπτες, για 80 περίπου λεπτά, όσο διαρκεί ο περίπατος στο σκοτάδι, ξεναγούνται σ’ έναν κόσμο χωρίς φως, βασιζόμενοι μόνο στους ήχους, τη θερμοκρασία και την αφή, αλλά κυρίως στους τυφλούς οδηγούς, οι οποίοι «γίνονται» τα μάτια τους. Όταν οι πιο απλές δραστηριότητες μετατρέπονται ξαφνικά σε πρόκληση, οι επισκέπτες μαθαίνουν να βλέπουν τον κόσμο γύρω τους αλλιώς. Στην έξοδο, όταν ανάβουν και πάλι τα φώτα, τίποτε δεν είναι πια το ίδιο.

Το «Dialogue in the Dark» δεν είναι μία ακόμα έκθεση, αλλά ένα θεμελιώδες γεγονός που αλλάζει την κοσμοθεωρία μας. Γιατί η εγκατάσταση δεν εκθέτει τίποτε άλλο παρά τα στερεότυπά μας περί διαφορετικότητας. Το «Dialogue in the Dark» ενθαρρύνει τους επισκέπτες να δουν τον κόσμο με τα μέσα μάτια∙ πρόκειται για ένα παιχνίδι που μας καλεί ν’ ανακαλύψουμε, να εμπιστευθούμε και ν’ αναπτύξουμε τη δύναμη των αισθήσεών μας. Είναι μια εμπειρία που πρέπει να βιώσουν όλοι, ενήλικες και παιδιά.

Το «Dialogue in the Dark» παρουσιάστηκε για πρώτη φορά στη Γερμανία το 1988 κι έκτοτε έχει ταξιδέψει σε πάνω από 30 χώρες και 127 πόλεις σ’ όλον τον κόσμο. Άλλαξε κυριολεκτικά την οπτική εκατομμυρίων ανθρώπων, και δικαίως χαρακτηρίστηκε μια «Βαθιά φιλοσοφική εμπειρία» (Harretz) και «Μια έκθεση που μας διδάσκει ν’ αντικρίζουμε, μέσ’ από το σκοτάδι, την πραγματικότητα» (Corriere della Serra). Αναμφίβολα, όμως, το πιο σημαντικό στοιχείο της εγκατάστασης είναι, όπως έγραψε η Frankfurter Allgemeine Zeitung, ότι «Οι θεατές ανακαλύπτουν στο σκοτάδι την ίδια την ανθρωπιά τους».

Τα σχόλια των επισκεπτών απ’ όλον τον κόσμο το επιβεβαιώνουν. Μεταξύ άλλων: «Ενδιαφέρουσα, διαφορετική, μοναδική και σημαντική εμπειρία. Μας επιτρέπει να βιώσουμε τον κόσμο των τυφλών», «Μια συναρπαστική, συγκινητική, εκπαιδευτική και ασυνήθιστη εμπειρία», «Βλέπεις τόσα λίγα, αλλά μαθαίνεις τόσα πολλά», «Μια εντυπωσιακή εμπειρία που σε κάνει καλύτερο άνθρωπο» κ.ά.


INFO
Dialogue in the Dark
Θέατρο Badminton

Από Τρίτη 15 Οκτωβρίου 2013 (παγκόσμια ημέρα Λευκού Μπαστουνιού)

Η επίσκεψη στην εγκατάσταση συνιστάται και για παιδιά ηλικίας 8 ετών και άνω.

Η εγκατάσταση θα είναι ανοιχτή καθημερινές και Σαββατοκύριακα και θα λειτουργεί:

- Καθημερινές πρωί 10:00 – 13:00 για σχολεία/ για το κοινό από 16:00 μέχρι 20:30 (20:30 ξεκινά η τελευταία επίσκεψη)

- Σαββατοκύριακα 11:00 – 20:30 (20:30 ξεκινά η τελευταία επίσκεψη)

ΠΟΛΥ ΣΗΜΑΝΤΙΚΟ! Οι επισκέπτες, για αποφυγή οποιασδήποτε ταλαιπωρίας, πρέπει να επικοινωνούν με το ταμείο του θεάτρου, στο 210 8840600, για να κάνουν κράτηση ξενάγησης, καθώς σε κάθε ξενάγηση μπαίνουν αυστηρά μέχρι 8 άτομα.



Τιμές Εισιτηρίων

Καθημερινές: 14€ κανονικό, 11€ (σπουδαστικό/ ανέργων)

Σαββατοκύριακα: 18€ κανονικό, 15€ (σπουδαστικό/ ανέργων)

Ειδικές τιμές για σχολεία και ομαδικές κρατήσεις.



Προπώληση: Ταμείο θεάτρου Badminton, Άλσος Στρατού, Γουδή – τηλ. 210 8840600

Ώρες λειτουργίας ταμείου: Δευ - Παρ: 09:00 - 21:00, Σαβ: 10:00 - 18:00, Κυρ: 10:00 - 18:00. Τις ημέρες των παραστάσεων, το ταμείο παραμένει ανοικτό καθ’ όλη τη διάρκεια της παράστασης.

http://www.badmintontheater.gr/show/deite-me-alla-matia/

Νυχτολούλουδα, του Νίκου Γραμματικού (μια ταινία που φωτίζει το σκοτάδι)

Πώς μπορείς να μιλήσεις με εικόνες για τους ανθρώπους που στερούνται την όραση; 

Πώς μπορείς να το κάνεις αποφεύγοντας τη δημιουργία οίκτου - που είναι μια μορφή ρατσισμού όπως ακούγεται στην ταινία - και χωρίς να δημιουργήσεις μελό καταστάσεις; 

Την απάντηση την έδωσε ο Νίκος Γραμματικός με αυτό το συγκλονιστικό ντοκιμαντέρ που συγκεντρώνει μια σειρά από αρετές. Πρώτα απ' όλα ο σκηνοθέτης χρησιμοποιεί τα καλύτερα διδάγματα του είδους. Εισχωρεί μέσα στο θέμα του και δεν το καταγράφει απλά, αλλά "κοιτάζει" πίσω από την εικόνα, κρίνει, έχει άποψη, αποφεύγει την επίπεδη σκηνοθετική γραμμή που έχουμε συνηθίσει να βλέπουμε στα ντοκιμαντέρ. Είναι εμφανέστατη η δουλειά που έχει γίνει προηγουμένως με τα παιδιά, πριν ακόμα το συνεργείο αρχίσει τα γυρίσματα. 

Η ταινία δεν κρύβει τίποτε, δεν προσπαθεί να αποσπάσει εντυπώσεις, προκαλεί αληθινή συγκίνηση και συχνά διανθίζεται από χιουμοριστικές πινελιές που πηγάζουν μέσα από τους ίδιους τους πρωταγωνιστές. 

Και το κυριότερο: η ταινία είναι απλή κι ανθρώπινη, δεν είναι ούτε βαρύγδουπη ούτε διδακτική.